เทศการจับแหลก..เริ่มแว้ววว

[Mr.not]

  วันนี้มีน้องที่ทำงานโทรเล่าว่า หลังเลิกงานเอาเครื่องสำอางค์ มาขายตามตลาด 3 อาทิตย์ก่อนโดนตำรวจจาก ส.ค.บ. มาจับ ข้อหาไม่มี อ.ย. ก็จ่ายไปแล้วรอบนึง วันนี้โดนท้องที่อีกหนึ่งรอบ น้องเค้าเลยถามว่าจะมีอีกกี่หน่วยที่จะมาจับอีก จะได้เตรียมตังค์เอาไว้ให้ หรือ จะเปลี่ยนไปทำมาหาแ  ก อย่างอี่นดี ..ใครพอจะรู้ช่วยโหวดว่า..
1.เตรียมตังค์ไว้จ่ายให้เพ่ๆเขา
2.ไปทำมาหา แ ก อาชีพอื่นดี
 ช่วยน้องๆมันหน่อยมันโทรมาเล่าให้ฟังไปก็ร้องให้ไป..ไม่รู้ทำไงจิงๆๆ

[Hanuy90@LN.Z]

ผมไม่รู้จะออกความเห็นยังไง แต่เอาใจช่วยครับ ทำดีย่อมได้ดีครับ

[เอ๊ะ ทอเร็ตโต้]

น่าเห็นใจครับ

[offza fte]

ผมเลือกข้อ ๒ ครับ ตอนนี้รุ่นน้องคุณคือบ่อน้ำมัน สำหรับพี่ๆเค้าไปแล้ว

[Tonsuan]

เลือกข้อ2เหมือนกันคร้าบ เพราะก็ผิดจริงๆนั่นแหละ -.-"

[Mr.not]

ล่าสุดน้องเขาโทรไปหาท่านที่จับทีแรก(ให้เป็นรายเดือนแว้วนะ)ช่วยเคลียให้ ท่านแจ้งว่าคนละหน่วยกันไม่เกี่ยว.. ไม่สามารถช่วยได้..อิอิ.ทำไงดี

[plew_ch]

เลือก 2 การขายเครื่องสำอางที่ไม่มี อ.ย. จะจ่ายกีทีก็โดนได้ มันเกี่ยวกับชีวิตคน อย่าทำเป็นเล่นไปได้

[Mr.not]

เลือก 2 การขายเครื่องสำอางที่ไม่มี อ.ย. จะจ่ายกีทีก็โดนได้ มันเกี่ยวกับชีวิตคน อย่าทำเป็นเล่นไปได้

ได้แจ้งไปเหมือนกัน..ให้เอาแบบมี อ.ย. มาขาย แต่บางทียี่ห้อเดียวกัน อีกตัวมีอีกตัวไม่มี ก็เลยเกิดปัญหา..

[jedee]

   เห็นใจจังเลย ครั้งหนึ่งในชีวิตผมก็เคยเจอปัญหาคล้ายๆกับท่าน จขกท.ครับ อยากจาแบ่งปันเป็นทางเลือกที่สามให้เก็บไปคิด ปี ๒๕๓๓ ถึง ๒๕๔๗ ภรรยาผมทำธุรกิจร้านวีดีโอเกมส์ครับ แรกๆก็ทำเล็กๆเพียงเครื่องเดียว เดือนเดียวต้องขยายเป็นสอง กับห้าเครื่องในเดือนถัดมา สมัยโน้นนับเป็นยุคทองของร้านทำวีดีโอเกมส์เลยครับ ผมไม่เคยรู้จักเครื่องซูเปอร์แฟมิคอม กับหัวโปร ก็ได้รู้ในคราวนั้น ราคาต่อเครื่องพร้อมหัวโปรเป็นหมื่นครับ หากจำไม่ผิดน่าจะหมื่นหนึ่งพันห้าร้อยพร้อมอุปกรณ์ ราคาแผ่นเกมส์ที่ไม่มีลิขสิทธิแผ่นละ ๘๐ บาท แต่เป็นมาสเตอร์ เพียงไม่ถึงปี ผมต้องขยายจำนวนเครื่องจากห้าเครื่องเป็น ๒๒ เครื่อง วันๆก็ไม่ต้องทำรัย ให้ภรรยาเลี้ยง เราก็นั่งเล่นเกมส์ แล้วก็ทานข้าวหน้าจอทีวีไปทั้งวัน เล่นจนบรรลุนั่นล่ะ เงินทองไม่ทราบว่ามาจากไหน ไหลมาเทมาทุกวัน เครื่องแต่ละตัว วันหนึ่งๆทำเงินเฉลี่ยวันละประมาณ ๕๐๐ บาทต่อเครื่องต่อวัน เป็นยุคทองจริงๆครับในยุคกระโน้น  เหอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 


   บ้านเมืองเราก็เป็นเยี่ยงนี้แล   เครื่อง ๒๒ เครื่องทำงานเต็มที่ตลอด แล้วเราเก็บเงินได้ชั่วโมงละ ๔๐ บาทต่อเครื่อง/ชั่วโมง เหอะๆๆ(วันนี้น่าจาเหลือชั่วโมงละ ๑๐ บาทมั๊ง)   ความนี้รู้ไปถึงผู้ปกครองที่มีอำนาจวาสนาในพื้นที่  วันดีคืนดี พวกก็ส่งคนเข้ามาเยี่ยม บ่อยๆ........ ผมก็ถือว่าผมเป็นนักกฎหมาย ทำมาหากินแค่นี้คงไม่เป็นรัย ขอกันกินน่าจามากกว่านี้  แต่เราก็รวมกลุ่มกันทั้งจังหวัดครับ โดยผมกับเพื่อนอีกคนเป็นเหมือนผู้จัดการทุกเรื่องเพราะมีความรู้ทางกฎหมายมากกว่าเขา  แรกๆ ก็บอกว่า.......ท่านเชิญให้ไปพบ.....ผมก็เฉย...... มาบ่อยมากๆ ผมก็เฉยไม่ไป โดยถือว่ามีพี่เป็นอัยการ ใหญ่กว่าตร.อีก เหอะๆๆๆๆๆ แต่ทราบไหมครับ พอรุ่นเก่าย้ายไป รุ่นใหม่เข้ามาแทน พวกก็เล่นยกทั้งร้านเลยครับ  แต่ด้วยความที่เราพอมีบารมีบ้าง เลยขอให้ยกไปแค่ตัวเดียวพอ  ผมเป็นทนายยังโดนเลยครับ ขอบอก เหอะๆๆๆๆ

   เครื่องเราทำเงินวันๆอย่างที่บอก พอจาเปิด แมร่งก็เอากำลังมาสั่งปิด แล้วก็เฝ้าเราที่หน้าตึก ทำยังกับเราเป็นอาชญากรเลย  ผ่านไปหนึ่งเดือน เรื่องก็ส่งไปอัยการ มีผมคนเดียวที่ไม่ยอมรับสารภาพ (โดนกันทุกร้านทั้งเมืองอุบล) เพื่อนๆมันรับสารภาพหมด งานนั้นขึ้นศาลแขวงครับ สุดท้ายเขาก็ส่งคนไปเจราจากับเพื่อนผม ซึ่งผมเกรงใจ ว่าให้ผมยอมๆมันซะ รับสารภาพไปก็จบ จาได้ทำมาหากินซะทีแล้วก็มาขอร้องผม จนสุดท้ายผมก็ต้องยอมตามเสียงส่วนมาก(เพื่อนๆ) 


  สุดท้ายก็มีการเปิดห้องประชุมกัน สรุป ผมต้องจ่ายเป็นรายเดือน สุดแต่จาเรียกครับ ว่าค่าอะไร แต่ผมเรียกว่าค่าหมาครับ  ของผมตกเดือนละ ๒๒,๐๐๐ บาท ต้องจ่ายให้แมร่งมันทุกเดือน ลองคิดดูสิ ว่าภรรยาผมทำมาสิบกว่าปี จะจ่ายไปกี่ล้านบาทครับ  แต่ก็ต้องยอม เพราะเงินที่จ่ายไปนั้น หากลิขสิทธิมา พวกก็โทรมาบอกว่า ให้ปิดก่อน หรือหากมีส่วนกลางหรือหน่วยอื่นมาก็เช่นกัน ถือว่าแลกเปลี่ยนกัน ผมก็พอรับได้ จ่ายมันไปยี่สิบ แต่เราได้สามร้อย ยุคนั้นเป็นยุคทองจริงๆครับ เงินเดือนข้าราชการแค่ไม่กี่พันบาท ถึงหมื่นกว่าบาทเอง แต่รายได้จากตรงนี้มากว่านับหลายสิบเท่าครับ 

  ที่อยากจะบอกทางเลือกที่สามก็คือ เราควรรวมกลุ่มกัน แล้วก็เข้าไปเจรจากับคนที่มามาจับ ไม่ก็คนที่มันเกรงใจ แล้วมีข้อตกลงกันอย่างลับๆ บางทีเขาอาจจะขอผลงาน ห้าเดือนที สามเดือนที เราก็ให้มันไป แบบว่า เมื่อรวมกลุ่มได้แล้ว ก็มาจับสลากคิวกันดิ งานนี้เรา งานนั้นคนนั้นคนนี้ แล้วก็ลงขันช่วยกัน ยอมเสียส่วนน้อย เพื่อแลกกับส่วนใหญ่ แบ่งให้เขาบ้าง ขณะเดียวกันก็ให้เราอยู่ได้ เหมือนอดีตที่ผมกับภรรยาที่เคยทำตามที่เล่าให้ฟังข้างต้น   รู้ไหม ตอนที่เจรจาตกลงกันได้เสร็จ  ใบอนุญาตให้ประกอบกิจการวีดีโอเกมส์ ซึ่งสมัยนั้นตำรวจเป็นผู้ออกให้ครับ ก็ออกให้กับพวกเราทุกๆคนทันที ใครที่คิดจาทำธุรกิจนี้ ไม่ได้ง่ายๆ พวกไม่ออกให้ครับ แต่ผมกับเพื่อนนั้น เป็นรุ่นบุกเบิก ได้คนแรกๆในเมืองอุบลครับ  ตอนหลังๆ ชักเริ่มมั่ว มีร้านพวกนี้เกิดขึ้นเป็นดอกเห็ด และมีร้านอินเตอร์เนทเริ่มเข้ามาแข่ง จากราคาที่เคยได้ชั่วโมงละ ๔๐ ก็มีการตัดราคากันลงมาเรื่อยๆ พอเหลือชั่วโมงละยี่สิบถึงสิบห้า ภรรยาผมก็เลิกกิจการครับ แต่เราคืนทุนที่ลงไปประมาณล้านกว่าบาท ตั้งแต่หกเดือนแรกที่ทำแล้วครับ สิบกว่าปีคือกำไรที่เก็บกิน แม้ได้แบ่งปันมั่งก็โอครับ เป็นกำลังใจให้ครับ ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆ ทุกอย่างต้องแลกมาด้วยความยากลำบากทั้งนั้นครับ  อ้อ ตอนเลิกกิจการนั้น มันพัฒนาไปสามสเตปนะ จากหัวโปร เป็นเพลย์วัน แล้วก็มาเพลย์ทู  วันนี้เพลย์ทรี พัฒนาไปเยอะ เหมือนวงการฮ๊อบบี้ล่ะ เผอิญผมได้สัมผัสกับพวกนี้มา เลยมาแบ่งปันให้ฟัง สู้ๆ ครับ มีทางออกเสมอในหนทางข้างหน้าครับ 

[Mr.not]

ได้มีการตกลงกันแล้ว

  เห็นใจจังเลย ครั้งหนึ่งในชีวิตผมก็เคยเจอปัญหาคล้ายๆกับท่าน จขกท.ครับ อยากจาแบ่งปันเป็นทางเลือกที่สามให้เก็บไปคิด ปี ๒๕๓๓ ถึง ๒๕๔๗ ภรรยาผมทำธุรกิจร้านวีดีโอเกมส์ครับ แรกๆก็ทำเล็กๆเพียงเครื่องเดียว เดือนเดียวต้องขยายเป็นสอง กับห้าเครื่องในเดือนถัดมา สมัยโน้นนับเป็นยุคทองของร้านทำวีดีโอเกมส์เลยครับ ผมไม่เคยรู้จักเครื่องซูเปอร์แฟมิคอม กับหัวโปร ก็ได้รู้ในคราวนั้น ราคาต่อเครื่องพร้อมหัวโปรเป็นหมื่นครับ หากจำไม่ผิดน่าจะหมื่นหนึ่งพันห้าร้อยพร้อมอุปกรณ์ ราคาแผ่นเกมส์ที่ไม่มีลิขสิทธิแผ่นละ ๘๐ บาท แต่เป็นมาสเตอร์ เพียงไม่ถึงปี ผมต้องขยายจำนวนเครื่องจากห้าเครื่องเป็น ๒๒ เครื่อง วันๆก็ไม่ต้องทำรัย ให้ภรรยาเลี้ยง เราก็นั่งเล่นเกมส์ แล้วก็ทานข้าวหน้าจอทีวีไปทั้งวัน เล่นจนบรรลุนั่นล่ะ เงินทองไม่ทราบว่ามาจากไหน ไหลมาเทมาทุกวัน เครื่องแต่ละตัว วันหนึ่งๆทำเงินเฉลี่ยวันละประมาณ ๕๐๐ บาทต่อเครื่องต่อวัน เป็นยุคทองจริงๆครับในยุคกระโน้น  เหอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 


   บ้านเมืองเราก็เป็นเยี่ยงนี้แล   เครื่อง ๒๒ เครื่องทำงานเต็มที่ตลอด แล้วเราเก็บเงินได้ชั่วโมงละ ๔๐ บาทต่อเครื่อง/ชั่วโมง เหอะๆๆ(วันนี้น่าจาเหลือชั่วโมงละ ๑๐ บาทมั๊ง)   ความนี้รู้ไปถึงผู้ปกครองที่มีอำนาจวาสนาในพื้นที่  วันดีคืนดี พวกก็ส่งคนเข้ามาเยี่ยม บ่อยๆ........ ผมก็ถือว่าผมเป็นนักกฎหมาย ทำมาหากินแค่นี้คงไม่เป็นรัย ขอกันกินน่าจามากกว่านี้  แต่เราก็รวมกลุ่มกันทั้งจังหวัดครับ โดยผมกับเพื่อนอีกคนเป็นเหมือนผู้จัดการทุกเรื่องเพราะมีความรู้ทางกฎหมายมากกว่าเขา  แรกๆ ก็บอกว่า.......ท่านเชิญให้ไปพบ.....ผมก็เฉย...... มาบ่อยมากๆ ผมก็เฉยไม่ไป โดยถือว่ามีพี่เป็นอัยการ ใหญ่กว่าตร.อีก เหอะๆๆๆๆๆ แต่ทราบไหมครับ พอรุ่นเก่าย้ายไป รุ่นใหม่เข้ามาแทน พวกก็เล่นยกทั้งร้านเลยครับ  แต่ด้วยความที่เราพอมีบารมีบ้าง เลยขอให้ยกไปแค่ตัวเดียวพอ  ผมเป็นทนายยังโดนเลยครับ ขอบอก เหอะๆๆๆๆ

   เครื่องเราทำเงินวันๆอย่างที่บอก พอจาเปิด แมร่งก็เอากำลังมาสั่งปิด แล้วก็เฝ้าเราที่หน้าตึก ทำยังกับเราเป็นอาชญากรเลย  ผ่านไปหนึ่งเดือน เรื่องก็ส่งไปอัยการ มีผมคนเดียวที่ไม่ยอมรับสารภาพ (โดนกันทุกร้านทั้งเมืองอุบล) เพื่อนๆมันรับสารภาพหมด งานนั้นขึ้นศาลแขวงครับ สุดท้ายเขาก็ส่งคนไปเจราจากับเพื่อนผม ซึ่งผมเกรงใจ ว่าให้ผมยอมๆมันซะ รับสารภาพไปก็จบ จาได้ทำมาหากินซะทีแล้วก็มาขอร้องผม จนสุดท้ายผมก็ต้องยอมตามเสียงส่วนมาก(เพื่อนๆ) 


  สุดท้ายก็มีการเปิดห้องประชุมกัน สรุป ผมต้องจ่ายเป็นรายเดือน สุดแต่จาเรียกครับ ว่าค่าอะไร แต่ผมเรียกว่าค่าหมาครับ  ของผมตกเดือนละ ๒๒,๐๐๐ บาท ต้องจ่ายให้แมร่งมันทุกเดือน ลองคิดดูสิ ว่าภรรยาผมทำมาสิบกว่าปี จะจ่ายไปกี่ล้านบาทครับ  แต่ก็ต้องยอม เพราะเงินที่จ่ายไปนั้น หากลิขสิทธิมา พวกก็โทรมาบอกว่า ให้ปิดก่อน หรือหากมีส่วนกลางหรือหน่วยอื่นมาก็เช่นกัน ถือว่าแลกเปลี่ยนกัน ผมก็พอรับได้ จ่ายมันไปยี่สิบ แต่เราได้สามร้อย ยุคนั้นเป็นยุคทองจริงๆครับ เงินเดือนข้าราชการแค่ไม่กี่พันบาท ถึงหมื่นกว่าบาทเอง แต่รายได้จากตรงนี้มากว่านับหลายสิบเท่าครับ 

  ที่อยากจะบอกทางเลือกที่สามก็คือ เราควรรวมกลุ่มกัน แล้วก็เข้าไปเจรจากับคนที่มามาจับ ไม่ก็คนที่มันเกรงใจ แล้วมีข้อตกลงกันอย่างลับๆ บางทีเขาอาจจะขอผลงาน ห้าเดือนที สามเดือนที เราก็ให้มันไป แบบว่า เมื่อรวมกลุ่มได้แล้ว ก็มาจับสลากคิวกันดิ งานนี้เรา งานนั้นคนนั้นคนนี้ แล้วก็ลงขันช่วยกัน ยอมเสียส่วนน้อย เพื่อแลกกับส่วนใหญ่ แบ่งให้เขาบ้าง ขณะเดียวกันก็ให้เราอยู่ได้ เหมือนอดีตที่ผมกับภรรยาที่เคยทำตามที่เล่าให้ฟังข้างต้น   รู้ไหม ตอนที่เจรจาตกลงกันได้เสร็จ  ใบอนุญาตให้ประกอบกิจการวีดีโอเกมส์ ซึ่งสมัยนั้นตำรวจเป็นผู้ออกให้ครับ ก็ออกให้กับพวกเราทุกๆคนทันที ใครที่คิดจาทำธุรกิจนี้ ไม่ได้ง่ายๆ พวกไม่ออกให้ครับ แต่ผมกับเพื่อนนั้น เป็นรุ่นบุกเบิก ได้คนแรกๆในเมืองอุบลครับ  ตอนหลังๆ ชักเริ่มมั่ว มีร้านพวกนี้เกิดขึ้นเป็นดอกเห็ด และมีร้านอินเตอร์เนทเริ่มเข้ามาแข่ง จากราคาที่เคยได้ชั่วโมงละ ๔๐ ก็มีการตัดราคากันลงมาเรื่อยๆ พอเหลือชั่วโมงละยี่สิบถึงสิบห้า ภรรยาผมก็เลิกกิจการครับ แต่เราคืนทุนที่ลงไปประมาณล้านกว่าบาท ตั้งแต่หกเดือนแรกที่ทำแล้วครับ สิบกว่าปีคือกำไรที่เก็บกิน แม้ได้แบ่งปันมั่งก็โอครับ เป็นกำลังใจให้ครับ ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆ ทุกอย่างต้องแลกมาด้วยความยากลำบากทั้งนั้นครับ  อ้อ ตอนเลิกกิจการนั้น มันพัฒนาไปสามสเตปนะ จากหัวโปร เป็นเพลย์วัน แล้วก็มาเพลย์ทู  วันนี้เพลย์ทรี พัฒนาไปเยอะ เหมือนวงการฮ๊อบบี้ล่ะ เผอิญผมได้สัมผัสกับพวกนี้มา เลยมาแบ่งปันให้ฟัง สู้ๆ ครับ มีทางออกเสมอในหนทางข้างหน้าครับ 

ขอบคุณครับ เท่าที่ทราบตอนนี้รวมกลุ่มกันตั้งแต่โดนจับครั้งแรกแล้ว แต่ปัญหาที่ฟังมาคือว่า 1.น้องเขาไม่รู้ว่าจะมีอีกกี่หน่วยที่จะมาจับ 2.ให้คนแรกที่มาจับช่วยเคลีย์ให้มันกับบอกว่าคนละหน่วยกัน(เลี้ยงเสียข้าวสุกจิงๆ) น้องเลยไม่รู้ทำยังไงดี โดยส่วนตัวก็ได้แต่ให้ขายแบบที่มี อ.ย.ไปก่อนแล้วค่อยว่ากันไหม่ เพราะว่าผิดจริงๆ เป็นบ่อน้ำมันให้เขา หรือถ้าจะขายต่อคงต้องให้เป็นรายเดือนเหมือนเจ้าแรกที่จับ ก็แนะนำได้แค่นี้..เฮ้อเศร้า..

[takuro]

แนะนำครับ ถ้าขายของหิ้วโดนนะครับ เพราะเค้าจะมาจับลิขสิทธิ์แต่ว่าถ้าขายแบบทั่วไป ให้ถ่าย Video เอาำไว้ครับ ผมเคยนะครับมากันเยอะเลยบอกว่าท่านรองฯให้มา
เลยถามว่ามาจาก สน.ไหน อ้าำๆอึ้งๆ พวกนี้ต้องถ่วงเวลานานที่สุดครับ ผมก็อัด Video ไปด้วย แล้วโทรศัพท์ด้วย เผอิญรู้จัก(ชื่อ)ท่านรองฯด้วย(จำมาจากบอร์ดที่แปะใน สน. ฮ่าๆ) พวกมันก็ไปเลยบอกว่า มีงานเข้า (งานเข้าแน่ๆถ้าพวก..คุณ..ยังมาสลอน ลอยหน้าลอยตากัน) วันนั้นก็รอดไป พวกที่มาจับมันเป็นขบวนการ ต้องจ่าย ตำรวจและกระทรวงสาธาฯ ถึงจะรอด แต่มันก็มาเรื่อยๆ ต้องหาทางหลอกให้มันเซ็นรับเงิน ถามชื่อ นามสกุล มาจากหน่วยงานไหน เพราะเดี๋ยวนี้แกีงมันเยอะครับ