เพ้อฝันอยากมีรถมาตั้งแต่วัยสะรุ่น
เติบโตมาพร้อมกับการสั่งสมข้อมูล ปลูกฝังคตินิยม บ่มเพาะมาเรื่อยๆ
คราวได้ประกอบสัมมาหาเลี้ยงชีพ ความคิดเริ่มแตกต่าง เริ่มห่างจะสิ่งที่เพ้อฝัน...
แต่นั่น มันก็ทำให้เรา "ฝัน" อยู่บนพื้นฐานของ "ความจริง" มากยิ่งขึ้น
เพราะสิ่งสำคัญที่ต้องคำนึงถึง คือ รายจ่าย ในการมีรถ
เกือบสิบปีก่อน เคยคำนวนหา รายได้ที่เพียงพอต่อการ มีรถยนต์ สักคัน
2-30000 หมื่นบาทต่อเดือน นี่ยังจัดว่า ฝืดไป
หาก สัดส่วนรายจ่ายยานพาหนะและการเดินทาง ยังเกินกว่า 25% ของรายรับ
ความคิดที่อยากหารถป้ายแดงขับ เลยถูกพับเก็บใส่..เซนเซอร์..บเหล็กล๊อคไว้อย่างแน่นหนา
เพราะคำนวนค่า ราคารถ ค่าตกแต่งบำรุงรักษา ค่าเชื้อเพลิงแล้ว ค่าเสื่อมสภาพ
ค่าเสื่อมราคา หักลบราคาขายต่อ นำจำนวนปีมาหา ค่าเฉลี่ยนรายจ่าย ต่อวัน หรือ ต่อเดือน
ก็ยังมีสัดส่วนที่สูงเกินไป สำหรับ ค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับยานพาหนะและการเดินทาง
(25% ของรายได้ ผมว่ายังเป็นการให้ความสำคัญมัน สูงเกินไป และ ชีวิตจริง ก็ยังมีรายจ่ายอีกหลายสิ่ง ที่สำคัญกว่า)
...จึงหามาหาทางเลือก "รถมือสอง" ที่ต้องทำการบ้าน หาข้อมูลอีกเยอะมากๆ
เพราะสิ่งที่คนอยากมีรถกังวล คือ การซ่อมแซม บำรุงรักษา
ในราคาที่จับต้องได้ ไม่ต้องมีค่างวดให้เป็นภาระ(อันนี้สำคัญ) ที่เป็นรถในดวงใจ มี แอคคอร์ดตาเพ็ชร ซีวิคเตารีด และEcar
ไม่เคยคิดเลย ผับผ่าซิ จะได้มี โคโรล่า ตูดเป็ด AE110
คงเป็นเพราะหลังจาก สั่งสมข้อมูล มาเรื่อยๆ ศึกษา ระบบเครื่องยนกลไก และ ราคา
ก็ค่อยๆ หันมาให้ความสำคัญต่อ "ความจำเป็น" มากกว่า "ความต้องการ"
ประกอบกับ ความมั่นใจ หลังจากแอบซุ่มในสังคมออนไลน์คนใช้ AE อยู่ซักระยะ และโดยเฉพาะความคุ้มค่า
และได้มาเจอ รถดี ในราคาที่จับต้องได้ เผื่อเหลือเผื่อขาด ไว้ดูแลรักษา ค่างวดไม่มี คิดว่า ไหวน่ะ
ก็เลยได้มาดองญาติ กับ ไอเขียว คันนี้
ไล่เก็บที่สำคัญๆ เปลี่ยนผ้าเบรค ถ่ายน้ำมัน ซ่อมจานจ่าย เปลี่ยนปั๊มติ๊ก สายหัวเทียน
กับการตกแต่ง ไฟหรี่ โคมไฟ ลิ้นหน้า แล้วก็ หาๆๆๆๆ แม็ก สวย แต่ไม่แพง 55555
"อะไรว่ะ ของเดิมก็ขับได้ ดอกยางยังไปได้อีกเป็นหมื่นๆ โล"
เสียงของสามัญสำนึก มันด่าผมในใจ ...แต่ผมได้ยิน !!!
แต่ความ ทยานอยาก มันมีแรงมากกว่า
"เอาน่ะ เมิงฝันมาค่อนชีวิตแล้ว
ให้รางวัลตัวเองไปเถอะ
มีแล้วก็ทำให้มันสวยๆ ดีๆ ทำให้น่าขับหน่อย"
เข้าใจเลยนะว่า ไอ้ตัญหา ความอยากมีอยากได้ นี่ มันมีแรง...
มีแรงที่จะดึงเราให้เข้าไปหาข้อมูล ไปหาแหล่งซื้อขาย ออกไปแสวงหา...
มันดึง มันดูดหัวใจของเรา ให้ไปอยู่ที่ล้อ อยู่ที่รถ...ว่างเป็นไม่ได้ แรงมันเยอะจริงๆ
หลายคนคงเป็นเหมือนกัน ช่วงจะตัดสินใจ ...เห็นแม๊กรถที่วิ่งไปแล่นมา ต้องหันดู ต้องเอามาพิจารณา เอามาวิจารย์(ในใจ)
คิดจะไปก่อหนี้ เอาล้อที่หัวใจมันเรียกหา อยู่หลายที ...สองหมื่นฝ่าๆ
แต่ก็ใช้คาถา สะกดตัญหามาตลอด "ภาระ ภาระ ภาระ ...." ไม่เอาดีฝ่า
อดใจมา 2-3 เดือน มาตบะแตก เมื่อวันอาทิตย์ เข้าไปจอดถาม "ร้านแชมป์" ถ.เทพกระษัตรีย์ (แถบนี้ร้านยาง แม็ก อะไล่ อู่ช่วงล่าง เรียงให้พรึ๊บ)
วันอาทิตย์ มีร้านพี่เขา เปิดอยู่ร้านเดียว มีบริการ ปะ เปลี่ยน นอกสถานที่ด้วย(ช่วยโฆษณา)
ราคายั่วน้ำลาย...เลยจัดไป ตามใจที่ถูกความอยากครอบงำ
16x7 พอดีซุ้มเลย ถูกใจไม๊ ... ถึงไม่ที่สุด แต่ก็อยู่ในระดับ พอใจมาก
และจะมากกว่านี้ หากได้ตามสมัย ดันให้ ปลิ้น ออกมาซักหน่อย
วันนี้...
"สเปเซอร์ อันละ 100 มันไม่ปลิ้นหรอกพี่" ช่างร้าน ก้องเซอร์วิส บอก(ร้านอยู่แถวๆเดียวกันนั่นแหละ)
"อันนี้ 1 นิ้ว อแด๊บเตอร์ 4H100" "เท่าไหร่พี่" "อันละพัน" ป้าดดดดดดดด เหล็กอันเล็กกว่าฝ่ามืออีก อันละพัน
"เอ่อ.. โช้คเดิมประมาณนี้ ล้อออกมาประมาณนี้ ลงหลุมแรงๆ มันจะติดซุ้มไม๊พี่"
"เดี๋ยวให้ช่างลองใส่ให้ดู" เจ้าของร้าน พูดพลางยกมือยกไม้ เป็นสัญลักษณ์ให้ลูกน้องรับทราบคำสั่ง
"เอ่อ..." แต่ไม่ทันแล้วครับ สมองผมมันยังไม่สั่งการใดๆ แต่ลูกน้องพี่เขา เข้าไปเลือนรถมาจอดบนแท่นอย่างคล่องแคล่ว
เอาว่ะ ใส่ดูดิ๊ มันจะหน้าตาเป็นยังไง .... ถูกใจครับ ถูกใจ ล้นนิดๆ อย่างที่คิดไว้
"ว่าไงพี่" ไม่ใช่เสียงช่าง แต่ สามัญสำนึกมันถามในใจ
ไหนๆ ก็ไหนๆแล้ว ทำแล้วทำให้ จบๆไปเลย เดี๋ยวจะค้างคาใจว่าทำไมไม่ทำให้เสร็จสรรพ
แต่ ช้าก่อน ย้อนกลับไปกฏข้อที่ 2 ของการตัดสินใจที่ดีกว่า
"เรารับรู้ทางเลือกทั้งหมดที่มีแล้วหรือยัง" (ข้อที่ 1 คือ การหาข้อมูล)
นึกขึ้นได้ เลยถามช่าง "หลังมันสูงๆอยู่ ถ้าจะโหลดให้เสมอข้างหน้า หรือมุดซุ้มนิดๆ ทำยังไงดี"
เพราะร้านนี้ นอกจากขายล้อขายยางแล้วยังเป็นอู่ช่วงล่าง เรีกยว่า ผู้ชำนาญการ ก็ว่าได้
ปรึกษาช่างใหญ่อยู่ซักพัก จึงสรุปว่า "ย่นสปริงได้ นิ้ว สองนิ้ว คู่หลัง 800 สี่ล้อ 1500"
อาละวา ถูกกว่า เสริมอแด๊บเตอร์อีก
แต่ก็จะเปลี่ยนแนวไปเป็นแบบ "เตี้ยอมยาง" อูยย ...ชะงักอยู่พักใหญ่ เพราะนั่นมันภาพในฝัน
แค่ตัดสินใจ ปึ๊ดเดียว รออีกไม่เกิน 2 ชั่วโมง ก็จะได้ขับรถ เตี้ยอมยาง อย่างที่เคยเพ้อฝัน
แต่ สามัญสำนึก มันยังฉุดรั้งไว้ ...
ไอ้เรา มันขาซิ่ง ให้ขัยรถเตี้ยต้วมเตี้ยม คอยหลบ คอยหยอด มันไม่ใช่อ่ะ
โช้คสปริงที่ใช้อยู่ ก็เซ็ตลงตัวดีแล้ว เหมาะกับถนนเมืองไทย ไม่ต่ำเกิน
ทำไป จะจบ ไม่จบ งานงอก ต้องทำโช้ค ทำตัวถัง เดี๋ยวมันจะบาน
เหลือบไปมอง ล้อหลัง พิมพ์นิยม ที่พี่เขารองเสปเซอร์ให้ ล้นออกมานิดๆ
แค่นี้ก็สวยแระ ต่อรองราคากันแล้ว ก็ได้ ไอขียว มาในสภาพนี้แหละครับ
สุดท้าย คิดค่าเสียหาย ทำไงได้ล่ะ "อยู่เมืองดัดจริต ชีวิตต้องป๊อป"
(ปล.ประโยคสุดท้าย ยืมมาจากเพื่อนในเฟส ครับ)
