แบ่งปันประสพการณ์เล็กๆหรือเทคนิคในการขับรถทางไกลหรือเทคนิคในการทำเวลา

เมื่อวาน ๒๒ ผมได้เดินทางไปทำงานที่จังหวัดสุรินทร์ ออกจากอุบลประมาณบ่ายโมงเศษ แต่ต้องถึงจุดหมายปลายทางก่อนบ่ายสามโมงครึ่ง ควบเจ้าจิ๋วอีอีย้อย เครื่องสองอีไปตามเคย ขาไปใช้ความเร็วเฉลี่ยประมาณ ๑๒๐ ก็ถึงจุดหมายปลายทางทันเวลาพอดิบพอดี

พอทำธุระเสร็จก็ตีกลับเลยขาไปก็เติมแก๊สที่ปั๊มศรีสะเกษประมาณห้าร้อยบาท

ขากลับก็ขับช้ากว่าขามาหน่อยเพราะเริ่มจะง่วงนิดๆ
พอออกจากสุรินทร์ ผมขับรถส่วนใหญ่ที่ทำเป็นปรกติ จะไม่ค่อยแตะเบรคนะ อันนี้อยากจะฝากเทคนิคเล็กๆในการขับรถเดินทางไกล เผื่อใครจาเอาไปใช้ ไม่ได้มีเจตนาไปให้ร้ายหรือกล่าวหาใครทั้งสิ้นนะครับ หากอาจจะกระทบใครไปบ้างก็ต้องขออภัยเป็นอย่างสูง ณ ที่นี้เลยนะคร๊าบ ไม่มีเจตนาจริงๆ

เคยสังเกตเห็นรถใหญ่ ไล่มาตั้งแต่สิบแปดล้อ สิบล้อ รถทัวร์ ที่เป็นเพื่อนร่วมทางเราบ้างไหม แบบว่าเวลาเราแซงพวกเขามาเรื่อยๆ รถเหล่านี้จะวิ่งที่ความเร็วเฉลี่ยครับ มันไม่ค่อยเบรคบ่อยหรอก ไปของมันเรื่อยๆที่ความเร็วเฉลี่ยที่ ๖๐ ถึง ๙๐ กิโลเมตรต่อชั่วโมง เว้นแต่รถทัวร์ บางคันก็ซิ่งที่ระดับ ๑๓๐ ครับ ผมเดินทางทั้งปีเห็นประจำ เคยสังเกตไหมเวลาเราแซงรถเหล่านี้แล้วเราไปจอดพักที่ปั๊มข้างหน้า อาจจะไปเบาหรือแวะดื่มน้ำ ดื่มกาแฟ หรือพักรถสักนิดอะไรประมาณนั้น แต่พอเราเสร็จตรงนั้นแล้วออกรถตามรถใหญ่เหล่านั้นที่เราแซง บางคันกว่าจะตามทันก็ร่วมสี่ห้าสิบกิโลหรือมากกว่า ทั้งที่มันก็ไปของมันเรื่อยๆอย่างที่บอกนั้นล่ะ หลักการนี้ผมเรียกว่าการวิ่งทำเวลาโดยใช้ความเร็วเฉลี่ย ยิ่งเราจอดพักนาน ก็ยิ่งใช้เวลาตามรถพวกนี้นานบวกเข้าไปอีกครับ หากใครสังเกตก็เป็นอย่างนี้ล่ะเวลาเราเดินทางไกล

ที่บอกว่าไม่ค่อยใช้เบรคนั้นก็คือ ผมจะดูจังหวะ รถช้าซึ่งอยู่หน้าเรา รถสวน และรถเรา กะให้พอดีทุกครั้ง(รถกะคนเป็นหนึ่งเดียวกัน) หากหน้าสวน เราตามมาเร็วมากๆก็ผ่อนลง(ซึ่งน้อยครั้งจะได้แตะเบรค) พอหน้าสวนผ่านรถช้าข้างหน้า เราก็มาถึงท้ายเขาพอดี ก็ตบไฟเลี้ยวขึ้นแซงเลย เป็นอะไรที่ไหลไปด้วยความเร็วเฉลี่ยโดยตลอด นี่ไงที่อยากจะบอกว่ามันมีเทคนิคเล็กๆซ่อนอยู่ ทีนี้หากใครที่ชอบไปเบรคอยู่ท้ายรถช้า ก็น่าจะปรับเปลี่ยนพฤติการณ์การขับใหม่ดูนะ แหะๆๆๆ เกริ่นซะยาวเชียว

เรื่องของเรื่องมันมีดังนี้จร้า.......คริ คริ

ผมก็มุดของผมไปตามเรื่องล่ะ แต่ไม่ได้ไปเบียดใครนะ ขับแบบมีมรรยาทนิ่มๆ เร็วสั่งได้ดังใจ ทั้งที่เครื่องยนต์แค่พันสาม เหอะๆๆๆๆๆ ออกจากสุรินทร์ยังไม่ถึงสิบกิโล อยู่ๆก็มีเงาสีดำมาปรากฎอยู่ที่กระจกหลังครับ (ทีแรกก็แปลกใจว่า ห้วยมานรถไรฟ่ะไมมันแรงกว่าวีโกฟ่ะ พอมาใกล้ๆถึงเห็นตราใบพัดสีฟ้า บีเอ็มรุ่นล่าจร้าพี่น้องแถมป้าแดงซะอีก) ผมก็แอบซ้ายให้พี่แกไปทั้งที่ความเร็วขณะนั้น ๑๑๐ โห......มันยืดยังกะหนักกะติ๊กครับ เห็นท้ายชัดแจ๋ว ๕๒๕ ไอ รุ่นล่าสุดไม่รู้ว่ากี่ล้านเหมียนกาน คนกาลังง่วงๆอยู่ด้วยดิ เห็นยืดออกไปแล้วก็ไฟเบรคตามมา(แหะๆติดรถช้าซึ่งมีตรึมอยู่ข้างหน้าคร๊าบ)

คนกาลังง่วงๆอยู่ด้วย เหอะๆ เอาฟ่ะ ลองตามไปดูบีเอ็มคันนี้หน่อย บางทีอาจมีรายการตื่นเต้ลให้หายง่วงก็ได้นิ คิดได้ก็กดตามตูดไปห่างๆครับ พี่แกใช้ความเร็วช่วงว่างไม่มีรถสวน ทางตรงๆผมว่าระดับ ๑๘๐ ถึงสองร้อยขึ้นล่ะ แต่ก็ไปได้แค่ไม่กี่วิก็ต้องเบรคลงมาที่ ๖๐ ถึง ๘๐ รถผมกดให้เต็มที่(วิ่งแก๊สจร้า ขึ้นไม่เกิน ๑๖๐ ไมล์ติดรถ) ผมก็กดตามมาด้วยความเร็วเฉลี่ย ๑๔๐ ถึง ๑๖๐ โดยตลอด

แหะๆๆๆ ปรากฎว่า๕๒๕ไอทิ้งผมหรือออกหน้าได้ไม่เกินห้าร้อยเมตรเองครับ แล้วผมก็มาทันจี้ตูดหลายครั้งมั๊กๆ แต่อัตราเร่งของเจ้าเนี่ยผมบอกได้คำเดวว่าเหลือรับประทานครับ แบบว่าตอนเร่งแซงที่ ๘๐ หรือที่ ๖๐ ทั้งที่ผมกดจนรอบเครื่อง ๖๕๐๐ ถึงเปลี่ยนเกียร มันยังยืดออกไปถึงขนาดนั้นครับ บอกได้คำเดียวว่ามะวานหายง่วงทันทีเลย อิอิอิ

มีเพื่อนร่วมเดินทางให้ตื่นเต้ลกลับบ้านแระ อิอิ บางจังหวะ ผมมันชั่วโมงบินเกินห้าแสนอยู่แระ วิ่งรถก็ปลดเบรควิ่ง หรือแทบไม่ได้แตะเบรคเลย แต่เขาวิ่งไปแตะไปตลอดทางครับ บางจังหวะผมก็แกล้งแซงขึ้นหน้าเฉยล่ะ อาศัยจังหวะที่เขาอยู่หน้าแล้วก็ติดรถช้า ผมมาขวาก็ไปโลด........อิอิอิ

แต่๕๒๕ ไอป้ายแดง ไม่ยอมจร้า พอโล่งกะทางตรง พวกก็มาสองย้อยแซงผมยืดหายเป็นหนังกะติ๊กอีก ผลัดกันแซงพอได้ตื่นเต้ลอยู่นับสิบครั้งจร้า........อีตอนติดไฟแดงที่อุทุมพรพิสัยเนี่ยเขาอยู่เลนส์ในหลังรถปิ๊กอั๊พ ผมก็อยู่คันแรกเลนส์นอกที่บังคับให้เลี้ยวขวา(แต่นู๋บ่อเลี้ยวเด๊ สิตรงไป) พอเขียวผมก็กดหนึ่งที่แปดพัน สองที่แปดพัน อิอิ

พี่แกก็ปาดซ้ายไหล่ทางแซงผมตั้งแต่ยังไม่ลงสามเลยพี่น้องทั้งที่อยู่หลังออกหลัง โอ้แม่เจ้า บีเอ็มมานแรงจิงๆนะสิบอกไห่ ......แต่ถนนมันก็เริ่มแคบลงๆดิพี่น้อง แต่ว่าทางเส้นนี้ผมหลับตาขับยังได้เลย จำได้ทุกโค้ง และเข้าได้ด้วยความเร็วสูงสุดทุกโค้งด้วยเด้สิบอกไห่ แต่เจ้าป้ายแดงมานทะเบียนกรุงเทพ มีรึจาจำล่องทางได้ดีเท่าเด็กบ้านนอก(กรุง)แบบนู๋ได้ อิอิ ตรงนี้ไงที่ทำให้เขาทิ้งเราไม่ขาด ไม่เกินห้าร้อยเมตรแล้วผมก็ตามทันทุกที มะวานมีแค่สองคันที่ซ่าส์อยู่บนถนนหลวงเส้นนั้นจร้า พวกปิ๊กอั๊พเทอร์โบพยายามจะซ่าส์ตาม แต่ไม่สามารถไล่ทันได้ครับ มีแค่สองคันจริงๆ ๕๒๕ ไอ กะอีอีย้อยเก่าๆ แหะๆ

ยกสุดท้าย......พอเลี้ยวขวาแยกราษีไศลเข้าศรีสะเกษ ถนนมันยิ่งแคบเข้าไปอีก พี่แกก็อยู่หน้าครับ ไล่แซงปิ๊กอั๊พอยู่หน้าเราประมาณห้าหกคัน ผมก็ไล่ตามไปติดๆ ตอนนี้ถนนมันเป็นใจเด้ ตรงนี้ล่ะคือใครที่ใจนิ่งกว่า รถไม่เกี่ยวเว้ย ยกช้ากว่า มุดไวกว่า แตะเบรคน้อยกว่า เหอะๆๆๆ พี่แกติดรถช้าอยู่ข้างหน้า กาลังจ้องจากดขึ้น ผมมาจังหวะสองที่๑๒๐ พร้อมเปิดไฟเลี้ยวและติ๊บไฟสูง ก็ขึ้นหน้ารวดเดียวห้าคันเลย หลังจากนั้นผมก็อาศัยจังหวะที่เร็วกว่ากะความชำนาญในพื้นที่ มุดขวาหลบเข้าซ้าย มุดขวาหลบปั๊ปๆแล้วก็ทำความเร็วเฉลี่ยระดับ ๑๔๐ ถึง ๑๖๐โดยตลอด พี่แกก็จนปัญญาที่จาไล่ทัน ผมก็ทิ้งเป็นทุ่งล่ะตานี้ ถึงศรีสะเกษ ก็จอดปั๊มแก๊สเติมเต็มถังรอ แหะๆๆๆ อีกสองนาทีเกือบสามถึงค่อยเห็นเจ้าป้ายแดงตามมา เหอะๆๆๆ มันแรงทางตรงจริงๆ อันนี้เล่าให้ฟังเล่นๆพอได้คลายเครียดนะ อย่าไปซีเรียส เวลาผมง่วงหากไม่จอดนอน ก็หารัยทำให้มันตื่นเต้นแบบนี้ล่ะ แต่ก็ไม่ได้ประมาทนะครับ ผมเดินทางตลอดทั้งปีชำนาญเส้นทางครับ แหะๆ ต้องขออภัยในบางลีลามา ณ ที่นี้ด้วยนะ คริ คริ อย่าได้เอาเป็นเยี่ยงอย่างด้วยนะ

เรื่องจริงเรื่องนี้ที่เกิดแล้วนำมาเล่าเบาๆนี้ สอนให้รู้ว่ารถแรงรถไม่แรง มันไม่ได้อยู่ที่รถหรอก แต่อยู่ที่ลิงหลังพวงมาลัยต่างหากจร้า......อิอิ มะวานหากเจอทางตรงสี่เลนส์โล่งๆผมก็ไม่ได้เห็นป้ายแดงแหง๋มๆ ทางตรงกว่าสองร้อยเด้อพี่น้อง เรียกมาในพริบตาเลย สงสัยเขาทิ้งผมเป็นทุ่งหายวับเลยล่ะ

	ผู้เขียน	หัวข้อ: แบ่งปันประสพการณ์เล็กๆหรือเทคนิคในการขับรถทางไกลหรือเทคนิคในการทำเวลา (อ่าน 5693 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้