ในหลวงทรงร้องไห้ เอามาฝากให้อ่าน

เมื่อวันที่ 8 มีนา ที่ผ่านมาผมได้ไปงานที่โรงเรียน เหมือนเช่นทุกปี ตอนกลับเดินมาตามตึกยาวเพื่อจะกลับ มาทางประตูด้านเพาะช่าง ยังไม่ถึงบริเวณเศาลหลวงพ่อปู่ พบอาจาร์ยท่านหนึ่งนั่งอยู่จำได้ว่าเป็น อาจารย์สุธี ท่านเกษียณไปแล้ว ไม่ รู้คุณรู้จักรึเปล่า กราบอาจารย์ท่านแล้ว สังเกตุเห็นว่าอาจารย์ร้องไห้อยู่ ท่านบอก เพิ่งได้ พบกับรุ่นพี่ที่มาในงาน รุ่นที่เท่าไหรก้อไม่ได้ถามเป็นนายทหารราชองครักษ์ชั้นผู้ใหญ่ เค้าเล่าให้อาจารย์ฟังว่า...ในหลวง ทรงร้องให้..เห็นบ่อย ทรงเสียใจที่เมืองไทยจะสิ้นในรัชกาลของท่านแล้วกระนั้นหรือ ผมอยากจะตอบ อาจารย์ไปว่าคงไม่หรอก ถ้าคนไทย รู้จักคำว่า "หน้าที่" มากกว่า"สิทธิ" เราเคยชินกับการเป็น..ผู้รับ...จาก คนคนหนึ่งที่เกิด มาเป็น..ผู้ให้...ให้มาตลอด เคยชินจนลืมไปว่าวันนี้ถึงเวลาแล้วรึยังที่เราควรจะผู้ให้แก่พระองค์ท่านบ้าง... ผมลาอาจารย์เรียบร้อยร้อย กลับไปตามตึกยาว ไปไหว้ พระผู้ให้กำเนิดโรงเรียนอธิฐาษขอให้พระองค์ท่านช่วยคุ้มครองให้หลานท่านทรงมีแต่ความสุข..ทรงมีพระพลานามัยที่แข็งแรง...เพียงแค่ไม่อยากได้ยินว่า..ในหลวงทรงร้องไห้ ความสุขของพระมหากษัตริย์ หนึ่งปีที่ผ่านมาเราใส่เสื้อเหลืองเราใส่สายรัดข้อมือสีเหลือง คนนับแสนไปนั่งรอเป็นชั่วโมงๆหน้าพระที่นั่งอนันตสมาคม เพื่อจะได้เห็นพระพักตร์ของพระบาทพระเจ้าอยู่หัว เพียงไม่กี่นาทีวันนั้น ในขณะที่ทั้งโลกเริ่มเสื่อมศรัทธาในระบบการปกครองโดยมีพระมหากษัตริย์เป็นประมุขเราได้แสดงให้โลกได้เห็นว่ามีประเทศเล็กๆ ประเทศหนึ่งที่คนทั้งชาติยังซื่อสัตย์ จงรักภักดีต่อราชวงศ์ จักรี และพระมหากษัตริย์อันทรงเป็นที่รักยิ่งของคน ไ ทย .....สิบสองปีที่ผ่านมา พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงพระประชวรหนักด้วยโรคหัวใจเพราะทรงงานหนักเกินไปในขณะเดียวกัน สมเด็จพระราชชนนีก็ทรงพระประชวรหนักอยู่ ณ โรงพยาบาลศิริราชเช่นกันเรายังจำรูปในหนังสือพิมพ์ที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเสด็จพระราชดำเนินไปทรงเยี่ยมพระราชชนนีไม่กี่วันหลังจากการผ่าตัดใหญ่ถวายพระหัตถ์ข้างหนึ่งกุมอยู่ที่พระอุระและในพระหัตถ์อีกข้างหนึ่งทรงถือม้วนแผนที่กรุงเทพฯ เพราะน้ำกำลังท่วมกรุงอยู่ ยังจำกันได้ไหม? ..... 34 ปีที่ผ่านมา วันที่ 14 ตุลาคม พ.ศ.2516 เป็นครั้งแรกในรัชกาลที่เกิดวิกฤติด้านการเมืองรุนแรงที่สุด วันนั้น นิสิต นักศึกษาและประชาชนนับหมื่นนับแสนเดินขบวนประท้วงรัฐบาลเหตุการณ์ร้ายแรงยิ่งขึ้นตำรวจทหารยิงประชาชนในขณะที่นิสิตนักศึกษาก็เผาสถานที่ราชการ เกิดกลียุคทุกหย่อมหญ้า "คนไทยฆ่าคนไทยด้วยกันเอง" คืนนั้น สถานีโทรทัศน์ทุกช่องถ่ายทอดสดจากพระราชวังสวนจิตรลดาพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงมีพระราชดำรัส กันคนไทยทุกคนว่า "คนไทยจะ ฆ่าคนไทยด้วยกันไม่ได้ทุกอย่างต้องสงบโดยฉับพลัน"และทุกอย่างก็สงบโดยฉับพลันหลังจากนั้นไม่นาน มีฝรั่งคนหนึ่งมาถามผม ว่า "เป็นไปได้อย่างไร ที่คนๆเดียวจะมีอำนาจเหนือคนทั้งประเทศได้อย่างนั้น?" ผมไม่ได้ตอบ แต่ตอนนั้นใจผมคิดถึงประโยคที่ มรว. คึกฤทธิ์ ปราโมชฯ ได้ให้สัมภาษณ์กับสถานีโทรทัศน์ BBC ว่า พระองค์ทรงเป็น"SOUL OF THE NATION" หรือ"จิตวิญญาณของคนไทยทั้งชาติ" ยังจำกันได้ไหม? แล้ววันนี้เรากำลังทำอะไรกันอยู่ เราสร้างค่านิยมผิดๆ ว่าคนที่ประสบความสำเร็จคือคนที่มีเงินมากที่สุด เราโกงทุกครั้งที่มีโอกาสเราเรียกร้องประชาธิปไตยโดยคิดถึงแต่ "สิทธิ" แต่ลืมคำว่า "หน้าที่" เรา กำลังฆ่ากันเองทุกวันในภาคใต้ เราสร้าง"กฎหมู่" ให้เหนือ "กฎหมาย" เรา เดินขบวนประท้วงในทุกอย่างที่เราไม่เห็นด้วย เราก้าวร้าวต่อกันเราแตกแยกกันและทั้งโลกกำลังจับตามองเราอยู่เราเคยหยุดคิดกันบ้างไหมว่า พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวของเราจะทรงเสียพระทัยเพียงใด?แล้วสิ่งที่เราทำไปในวันเฉลิมพระชนมพรรษาคืออะไรการที่เราใส่เสื้อเหลืองสายรัดข้อมือ ที่ว่า Long life The King เราทำเพื่ออะไร มันเป็นแค่ผักชีโรยหน้าที่จะแสดงให้โลกเห็นว่าคุณรักพระมหากษัตริย์เพียงใดเท่านั้นนะเหรอ 80 ชันษาของพระองค์ท่าน หากเปรียบกับคนธรรมดาก็สมควรที่จะได้พักเต็มที่ได้รับการดูแลและระมัดระวังเป็นพิเศษไม่สมควรที่จะตรากตรำทำงานหนักแต่กลับเป็นว่า >ในปีที่ครบ 80 ชันษาของพระองค์ท่านยังต้องทรงงานอยู่ตลอดเวลาทั้งๆ ที่ทรงต้องอยู่ภายใต้การถวายการดูแลของคณะแพทย์พระองค์ต้องรับทุกข์ของคนไทยทั้งชาติความสุขของพระมหากษัตริย์พระองค์นี้ไม่ใช่จะประทับอยู่ในพระราชวังใหญ่โตสวยงาม แห่ล้อม ด้วยข้าราชบริพาร หากแต่ความสุขของพระมหากษัตริย์พระองค์นี้คือเมื่อประชาชนของพระองค์ท่านรักสามัคคีกัน รู้จักความพอเพียงและมีสติ-เพียงเท่านี้เองแล้ววันนี้เรากำลังทำอะไรกันอยู่? หรือนี่คือการแสดงความกตเวทีต่อพระมหากษัตริย์ของเรา?

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ในหลวงทรงร้องไห้ เอามาฝากให้อ่าน (อ่าน 2335 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้