นิทานวันพ่อ

เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงนะครับ เรื่องของชีวิตของผมเองเลย เริ่มเลยนะครับพ่อผมตายไปตั้งแต่ผมอายุ 5 ขวบเอง ยังจำความอะไรไม่ได้เลย แม่คนเดียวเป็นทั้งพ่อและแม่ แต่แม่ผมต้องไปทำงานห่างกันเลยต้องอยู่กับปู่และย่าตั้งแต่ยังผมเด็ก เลยไม่รู้ว่าคำว่าพ่อเป็นไง เวลาวันพ่อที่โรงเรียน(ตอนอนุบาล 1)เขาให้เอาพ่อไป ผมไม่มี ปู่ต้องทำหน้าที่แทน เพื่อนมันก็ชอบถามว่าพ่อ ใต้ทำไมพ่อใต้แก่จัง ผมก็บอกไปว่าพ่อไม่มี เพื่อนมันบอกแล้วใต้เกิดมาได้ไง ผมก็บอกไม่รู้ ฟ้าส่งเรามามั่ง เพื่อนบอกเดี๋ยวเรากลับไปถามพ่อเราที่บ้านว่าฟ้าส่งเรามาให้พ่อกับแม่เปล่า จนผมโตก็ปรกตินะไม่มีอะไร ด้วยที่บ้านเป็นครอบครัวใหญ่ มีป้า ลูกพี่ลูกน้อง หลายคนทุกคนรักผม ผมเลยมีแต่ความรักเต็มเปี่ยม ไม่มีปัญหาอะไร แถมบางครั้งยังมีความสุขดีกับคนมีพ่อซะอีก
ต่อไปพอผมโตซักประมาณ ปี 2549 ผมไปบวชที่คลองสาม คลองหลวง ที่วัดเกิดการอุดม ผมไปเจอกับน้องคนหนึ่งบวชเป็นเณร อยู่ ป.5 โรงเรียนประถมแห่งมหาลัยธรรมศาสตร์ (ปล. ลืมบอกไป ไม่ใช่ว่าผมเองไม่มีปมนะ ผมก็มี คือ ผมเห็นเด็กเล็กๆน้อยๆน่ารักผมก็ชอบทำตัวเป็นพ่อเข้าไปช่วยเหลือพูดคุย ดูแล หลานผมหลายคนผมเลี้ยงมากับมือแทบทุกคน ผมทำตัวเป็นพ่อมัน มันติดผมทุกคนทั้งที่ผมอยู่แค่ ป.5 เนี่ยสงสัยเป็น ปมด้อยผม) ต่อ เณรน้อย น่ารักองค์นั้นชื่อ เณรมอส สงสัยถูกชะตา เราสองคนสนิทกันมาก พระผู้ใหญ่ให้ผมดูแลเณรน้อยพวกนั้น (สามเณรบวชภาคฤดูร้อน) ให้สอนดูแล เพราะช่วงนั้นงานที่วัดเยอะ พระเก่าๆก็แก่ พระใหม่ก็วัยรุ่น ไม่สนอะไรบวชแค่ 10-15 วัน ผมบวชเดือนหนึ่งและแถมมีความรู้ ไงจบ ป.ตรี ผมกับเณรมอสสนิทกันเหมือนพ่อลูกเลย ผมไปไหนเณรมอสไปนั่น จน สึกก็สนิทกันอีก เพราะโรงเรียนน้องมอสอยู่ติดที่ทำงานผม ผมก็เอามันไปส่งบ้านแทบทุกวัน จนน้องเขาจบ ม.3 ช่วงเวลานั้นผมสอนอะไรไปเยอะ จนพ่อแม่เขาชมว่าลูกเขาเปลี่ยนไปในทางที่ดีมาก ด้วยน้องเขาโตขึ้นก็หมดหน้าที่ผมแล้ว เพราะน้องเขามีความคิดที่โตกว่าเด็กรุ่นเดียวกัน แล้วน้องเขาก็เริ่มมีแฟน ผมก็ถอยออกมา (แต่บอกมอสว่าถ้าคิดอะไรไม่ออกหรืออยากจะคุยถามอะไรเรื่องที่บอกพ่อแม่ไม่ได้ก็โทรมาบอกพี่) จนน้องเขาเข้า เทคนิคแห่งหนึ่ง แถวดอนเมือง น้องเขาไปมีเรื่องเพราะรุ่นพี่มันจัดแจง ยิงกันบนรถเมล์ (เป็นข่าวออกโทรทัศน์และหนังสือพิมพ์) น้องเขากลัว แต่น้องเขาไม่ได้ทำอะไรนะ พ่อน้องเขาเลยให้ออก จากนั้นเกือบสองปี น้องเขาเข้าไปเรียนใหม่ ซึ่งตัวผมเองก็ด้วยงานหลวง งานราชเต็มไปหมด เลยไม่ได้ติดต่อน้อง จนเมื่อเดือนที่แล้ว เจอพี่ชายคนละแม่ของน้องเขา เขาเห้นผมเขาก็รีบเขามาทักผมแล้วรีบบอกว่า รู้ข่าวมอสไหม ผมใจแทบสลายเมื่อได้ยินเขาพูดอย่างนั้น มันต้องมีอะไรแน่ แค่มันมากหรือน้อยเท่านั้นเอง ผมก็รีบถามเขาว่ามันเป็นอะไรหรือพี่ เขาบอกมันโดนจับติดบ้านกรุณาไปแล้ว ผมถามเรื่องอะไร เขาบอกมันไปยิงเขาตาย ตายคาปั๊มเลยนะ แบบว่าตายคาหัวจ่ายน้ำมันเลย ติดคุกเด็กบ้าน กรุณา 3 ปี เขาบอกต่อว่าพึ่งไปได้ 2 อาทิตย์ (วันที่ 22 พ.ย.2555 ครอบครัวน้องมอสจะไปเยี่ยมมัน) ผมนะในใจแทบสลายพึ่งรู้สึกว่า พ่อที่รักลูกมันคงเป็นอย่างนี้เอง หัวมันมึนไปหมดนึกอะไรไม่ออก กลับไปบ้านยังคิดถึงมัน ภาพเก่าๆในวัยเด็กของมอส ความน่ารักของมันมันทำให้ผมนอนไม่หลับ แต่ผมไม่ร้องไห้นะ จนวันนั้นผมไปเยี่ยมมัน มี พ่อ แม่ พี่สาว และผม ไปบ้านกรุณาที่ สมุทรปราการ ผมไปกันแต่เช้า พอถึงเขาให้เอาของทุกอย่างไว้ในห้องกินข้าวแล้วขึ้นไป ประถมนิเทศ เด็กที่เข้ามาบ้านแห่งนี้ใหม่ จน 11 โมง เขาไปเบิกเด็กมา เข้ามาในห้อง สิ่งที่ผมรอคอยใกล้มาถึง ผมไม่เคยเจอหน้ามันมาประมาณ 2 ปีกว่าๆ เวลารอก็มาถึงมันเขามา ผมเห็นมันนะ เด็กหนุ่มผอมดำ หัวเกรียนใบน่าเกรง เครียด ผมเห็นมันถึงกับอึ้ง มันเห็นผมนะครั้งแรกมันไม่คิดเลยว่าผมจะมา มันก็ยิ้มเล็กๆสีหน้าดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด มันก้มลงกราบเท้าพ่อ และแม่ กอดพี่สาว และคลานมาจะกราบเท้าผม เท่านั้นซึ่งที่ผมกลั้นไว้ไม่ได้ คือน้ำตามันไหลออกมาเลย และผมบอกมันว่าไม่เป็นไร ไม่ต้องกราบพี่มันรีบบอกผมว่าพี่ผมขอโทษพร้อมร้องไห้ แล้วกราบที่ตักผม เท่านั้นผมถึงรู้ว่า ความเป็นพ่อมันอยู่ในตัวลูกผู้ชายทุกคน เพียงแต่แค่มันยังไม่ถึงเวลาและโอกาศเท่านั้นเอง ผมมองไปที่พ่อมอสและแม่มอสเขาพยามยามเก็บอารมณ์และแสดงให้เห็นถึงความเข็มแข็ง มองขึ้นเพดาน กำมือแน่ ไม่ร้องให้เลย(ทั้งที่ในใจอาจจะร้องไห้แทบสลาย) บรรยายกาศในห้อง นักโทษเด็ก ประมาณ 40 คน ผู้ปกครองอีก เยอะ ร้องไห้กันหมดเลย บางคนทำเข้มแข็งไม่ร้องไห้แต่ด้วยทุกคนมันร้องกันหมดมองไปทางไหนก็เลยต้องร้องไห้ ผมนะไม่ต้องพูดร้องไห้ซะเยอะเลย สงสารมอส สงสารน้องคนอื่นด้วย บางคนนะครับเด็กมากน่าจะแค่ ม.1 มี 1 คน มันบอกคิดถึงบ้านอยากนอนกอดพ่อแม่ แต่ทำไมผมต้องมานอนกับใครไม่รู้ผมกลัวอะ คำนี้แหละทำให้ผมร้องไห้หนักกว่าเดิม จากนั้นก็ลงกินข้าวกัน จากร้องไห้เป็นความสุขกันยิ้มกันเวลาครึ่งชั่วโมงมันมีความสุขมากครับ หลังจากนั้นหมดเวลาทุกคนต้องกลับเข้าแดน มอสก็กลับมากราบเท้าพ่อแม่พี่สาวอีก แต่พอมาถึงผม ผมบอกว่าตั้งแต่เรารู้จักกัน พี่ไม่เคยกอดน้องเลย พี่ขอกอดน้องหน่อย ผมก็กอดมัน มันก็กอดผมแน่นๆมาก ผมรู้สึกได้ มันบอกผมที่ข้างหูว่าพี่ผมกลัว ผมเลยบอกมันไม่ต้องกลัวน้องเราต้องเข้มแข็ง คนทำผิดต้องรับกรรมนี้มันคือกรรมของน้อง เอาใหม่แก้ไขใหม่ ทุกอย่างมันคือบทเรียน สู้เขาน้อง สังคมภายนอกพร้อมรับน้องกับคืนสู่สังคม ถ้าน้องปรับปรุงตัว (ทุกคำที่ผมเรียกมันว่าน้อง ผมอยากเปลี่ยนเป็นคำว่าพ่อ อะครับ ) ผมหันไปเห็นพ่อแม่พี่สาว เขาเห็น ภาพนี้ เขาร้องไห้กันใหญ่ เลยทำให้ผมร้องอีกรอบ แต่ร้องไห้ด้วยความตื้นตัน เสียงบอกหมดเวลา ทุกอย่างก็จบ จากนั้นก็กลับบ้าน เนี่ยครับผมมีเรื่องเล่าแค่นี้

ผมก็แค่อยากจะบอกว่าความรู้สึกของการเป็นพ่อผมรับรู้แล้วทั้งที่มันอาจจะรู้อยู่คนเดียว แต่มันก็ดีสำหรับผม ทุกวันนี้ผมไม่มีพ่อให้กอด ไม่มีพ่อให้ขอ แบบว่าพ่อผมอยากไปโน่นไปนี่ พ่อผมอยากได้ไอ้นี่อะพ่อ ไม่มีแล้วสำหรับผม แล้วพวกเพื่อนๆละมีพ่อกันไม่ต้องถึงกับไปกราบที่เท้าท่านหรอก แค่โทรไปบอกเขาว่าผมรักพ่อ หรือถ้ามีโอกาศก็รีบทำครับไปกราบท่านที่ตักก็ได้ ผมเชื่อว่าพ่อทุกคนจะรักและดีใจ แต่การแสดงออกอาจจะไม่เหมือนกัน ความรู้สึกนั้นผมรับรู้แล้ว มันดีครับ สักวันเพื่อนๆจะได้เป็นพ่อคนและก็รับรู้ถึงความรู้สึกนั้น

สำหรับเพื่อนที่เป็นพ่อแล้วเลี้ยงดูลูกให้ดีนะครับ ใส่ใจมากๆเด็กเดี่ยวนี้ต้องพูดคุยแบบเพื่อน คอยสอนเขาตลอด อย่าไปบังคับ ต้องใช้ความอดทนสูงมากครับ อย่างน้องผมมันก็เป็นเหยื่อของสังคม ของรุ่นพี่ และสภาพครอบครัวที่บ้าน และก็เป็นเหยือของใจมันเอง

ฉนั้นพรุ่งนี้วันพ่อ ทำซะนะครับ ผมไม่มีพ่อ ผมไหว้แม่ผมแทน แต่ผมมีพ่อคนเดียวกันกับทุกคนครับ คือพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวไงครับ ท่านเป็นพ่อในใจผมเสมอ ขอพระองค์จงทรงพระเจริญยิ่งยืนนานครับ ก็แค่นี้ครับที่เล่ามายาว ก็แค่อยากให้เพื่อนรับรู้ถึง คำว่า พ่อ มันสั้น ครับแต่ความหมาย มัน อินฟีนิตี้ครับผม

ทุกภาพอาจจะไม่ชัดเพราะเขาห้ามถ่ายครับ แต่ผมแอบถ่ายครับ

<a href="http://www.youtube.com/watch?v=S2ghvwvXVdc" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=S2ghvwvXVdc</a>
สำหรับคนที่เดินทางผิดพลาดครับ

	ผู้เขียน	หัวข้อ: นิทานวันพ่อ (อ่าน 2835 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้