ขอแสดงความเห็นในฐานะที่ผ่านกาแข่งขันมาทั้งสามอย่าง จิมคาน่า แดรก และเซอกิต
สมัยเด็กน้อยระยะแรก ชอบจิมคาน่า บ้าดี มันส์มาก (แต่คุณต้องดึงเบรกมือ ให้ปักตูดเป็นถึงมันส์ ไม่อย่างงั้น จะรู้สึกว่า เราเป็นบ้า
อะไร ขับเลี้ยวไปเลี้ยวมา หลบกรวยไป มา แต่ก็หนุกดี )
สมัยเด็กน้อยระยะ2 (รถเริ่มแรงระดับ 200-400ม้าแล้ว ย้อนไปสัก 5-6ปีที่แล้ว) รู้สึกว่าแดรก มัน มันส์ ตอนออกตัว กับตอน
แซงคู่แข่ง เท่านั้นเอง ถ้าโดนสวน โคตรเซง และมันก็วิ่งแป๊ปเดียวเอง ก็ถึงเส้นแล้ว
แต่ พอได้เข้าสู่ เซอกิต คุณจะได้พบกับ การประสานกันอย่างลงตัวของทักษะทั้งสามชนิด
1. ตอนออกตัว ใช้ฝีมือในการออกตัว เลี้ยงครัช คันเร่ง และได้อารมณ์มาก ตอนมองคันข้างๆว่า เขาแซงเรา หรือเรากำลังแซงใคร
2. ตอนเข่าโค้งแรก คือการใช้ทักษะในการควบคุมรถ ในการหักหลบ (ในจิมคาน่า หักหลบกรวยที่เคลื่อนไหวไม่ได้
แต่ในเซอกิต คุณต้องหักหลบ รถชาวบ้านที่มีทั้งขับเลว ขับโง่ โดยที่คุณต้องไม่ชนเขา ไม่ให้ถูกเขาชน และต้องเข้า ลายน์ใด้
ไม่หลุดโค้ง หรือต้องแย่งลายน์ที่ได้เปรียบที่สุด
3. พอวิ่งไปสักพัก จะเริ่มแบ่งเป็นกลุ่มๆ ที่นี้ก็มันมากขึ้น ตรงที่ คุณต้องหาทางแซงคันข้างหน้า และ หนีคันข้างหลัง
บวกด้วยความเร็วทางตรงที่เร็วกว่าแดรก (ในกรณีรถคันนี้วิ่งแดรกด้วย เช่น แดรกเข้าเส้น 180 แต่ เซอกิต คุณจะใช้ความเร็ว
สูงสุดเกินกว่านั้น 200 ขึ้นไป ) บวกกับความเร็วสเกือบสุดเกีร์ย 5 คุณต้องมุดหลบ รถช้าด้วย แถมต้อง คอยบังลายน์
คันหลังที่ความเร็วสูสี หรือแรงกว่าเราอีก
เป็นไงบ้าง พอจะทราบหรือยัง ว่า ชนิดไหน เร้าใจกว่า ใช้ฝีมือมากกว่า ความกล้ามากกว่า และเสียวกว่า
สำหรับผม ชายผู้ที่ผ่านการแข่งขันมาทั้ง สามเสียว ขอบอกว่า เซอกิต คือที่สุด แล้วจริงๆ
****สำหรับพวกชอบดริฟ ลองไปเล่นโกคาร์ทดู อารมณ์ ไม่น่าต่างกันมาก แต่ว่าต้องแถเข้าโค้งนะ ถึงจะมันส์****