AE. Racing Club

1. เด อะเวฟ (The Wave) ที่รัฐแอริโซนา สหรัฐอเมริกา
เดอะเวฟ" คือ ภูเขาหินทรายที่ฟอร์มตัวในลักษณะคล้ายคลื่นลาดชัน เกิดขึ้นเมื่อประมาณ 190 ล้านปีก่อนหรือในยุคจูราสสิก
เนื่องจากพื้นที่แถบ นี้มีความเปราะบางมาก ทางการจึงจำกัดให้เข้าชมได้เพียงวันละไม่เกิน 20 คน และต้องเดินเท้าเข้าไปเกือบ 5 ก.ม. จึงจะถึงดินแดนมหัศจรรย์แห่งนี้

(http://image.ohozaa.com/il/__fwdder.com__171620937att163885.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=bc61a026a6bf79701fe5ee6e7d242109)



2. Tessellated Pavement บนเกาะแทสเมเนีย (รัฐหนึ่งในประเทศออสเตรเลีย)

นี่คือภาพลานหิน ตะกอนบริเวณชายฝั่งที่ Eaglehawk Neck บนเกาะแทสมาเนีย
ซึ่งถ้าหากมองเผินๆ จะแลดูคล้ายมีใครนำแผ่นกระเบื้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่มาวางเรียงรายริมทะเล
(บริเวณขอบสี่เหลี่ยมที่เราเห็นเป็นแนวเส้นตรงนั้น เกิดจากแรงตึงเครียดของผิวโลก ผนวกกับการกัดเซาะอย่างต่อเนื่องของคลื่นและแรงเสียดสีของทราย)

(http://image.ohozaa.com/iu/__fwdder.com__171620940att163886.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=c650e3bce23601a53623b5e7fae2989b)


3. ป่า หิน (Stone Forest) เมืองคุนหมิง มลฑลยูนาน ประเทศจีน

อุทยานป่าหิน (Shilin National Park) ในเมืองคุนหมิง จัดเป็นป่าหินที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในโลก
โดยมีพื้นที่มากถึง 350 ตารางกิโลเมตร แต่เปิดให้นักท่องเที่ยวเข้าชมเพียง 12 ตารางกิโลเมตรเท่านั้น
เดิมทีหินปูนเหล่านี้อยู่ใต้ผิวโลก แต่ภายหลังได้ถูกดันขึ้นมาในลักษณะเดียวกับหินงอก
เชื่อกันว่าป่าหินแห่งนี้มีอายุราว 270 ล้านปีเลยทีเดียว

(http://image.ohozaa.com/iu/__fwdder.com__171620953att163891.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=db067d6946957a9365265084581fb262)

4 ธาร น้ำแข็ง Taylor ใน McMurdo Dry Valleys ที่แอนตาร์คติกา (ขั้วโลกใต้)

ธารน้ำแข็งอันกว้างใหญ่ ไพศาลแห่งนี้ มีพื้นที่ส่วนหนึ่งที่โดดเด่นเป็นสีแดงส้ม ตัดกับน้ำแข็งส่วนอื่นๆ ซึ่งมีสีขาวโพลน
เนื่องจากพื้นที่แถบ นั้นเต็มไปด้วยออกไซด์ของเหล็ก (iron oxide)  ซึ่งก็คือ "สนิม" นั่นเอง
ด้วยเหตุนี้บริเวณดัง กล่าวจึงได้รับการขนานนามตามลักษณะทางกายภาพว่า "น้ำตกเลือด"  (Blood Falls)
(http://image.ohozaa.com/iw/__fwdder.com__171620956att163892.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=77989a7c7e2100346723f33f608a7095)

5 ดิน แดนโบราณ คัปปาโดเกีย ประเทศตุรกี

คัปปาโดเกีย ได้รับการประกาศจากองค์การยูเนสโกให้เป็นมรดกโลก เมื่อปี ค.ศ.1985 (พ.ศ. 2528)
ดินแดนดังกล่าวมี ภูมิประเทศที่แปลกตาซึ่งเกิดจากจากลาวาภูเขาไฟที่ไหลออกมาปกคลุมพื้นที่
เมื่อวันเวลาผ่านไป พายุ ลม ฝน ได้เป็นตัวแปรที่ก่อให้เกิดการแปรสภาพเป็นหุบเขา ร่องลึก เนินเขา กรวยหิน
และเสารูปทรงต่างๆ ที่งดงาม บางส่วนมีประชาชนอาศัยอยู่ภายใน
(http://image.ohozaa.com/i2/4image014.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=66e6e6c63b34ac865c8fe975cae131ce)

6ทะเล (สาป) เดือด Boiling Lake ประเทศโดมินิกา (Commonwealth of Dominica)

“Boiling Lake” เป็นบ่อน้ำพุร้อนที่มี ขนาดใหญ่เป็นอันดับสองของโลก (รองจากทะเลสาป Frying Pan Lake ของประเทศนิวซีแลนด์)
มีความกว้างราว 60 เมตร ลึก 59 เมตร อุณหภูมิริมทะเลสาปอยู่ที่ประมาณ 82 – 91.5 องศาเซลเซียส
ระดับน้ำภายในทะเลสาป แห่งนี้มีลักษณะขึ้น-ลงตลอดเวลา โดยเมื่อเดือนมิถุนายน ค.ศ. 2006 (พ.ศ. 2549) น้ำในทะเลสาปแห่งนี้ ได้แห้งเหือดหายไป
และเพิ่งกลับมาอยู่ใน ระดับปกติอีกครั้งเมื่อเดือนมกราคมที่ผ่านมา
(http://image.ohozaa.com/in/__fwdder.com__171620975att163899.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=701c55ab9a91e50f337efb9c58571d34)

7แท่ง หินประหลาด  ประเทศ ไทย 

แท่งหินประหลาดที่มี อายุกว่า 20 ปี ตำนานการเกิดของมันนั้นน่าอดสูเกินกว่าจะกล่าว และจนกระทั่งบัดนี้ก็ยังไม่มีผู้ใดสามารถอธิบายได้ว่า แท่งหินพิลึกที่เรียงกันเป็นทางยาวนี้ได้สร้างประโยชน์อันใดให้แก่ประเทศไทย

 คงเคยเห็นนะครับ :emo2 :emoe :emof :emoi

(http://image.ohozaa.com/i9/__fwdder.com__171620983att163902.jpg) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=4dd56a5f552c1ff628ec9072d86d4742)

 :emo5 ไอ้ตัวหลังสุดนี่ดิ เหอะๆๆๆๆ ขายหน้าไปทั้งโลก  :emo8 :emotw

 :emo5

อันสุดท้าย  มาได้ไง

อันสุดท้าย  ธรรมชาติสร้างหรือเปล่า

อันสุดท้าย  ใครเป็นคนสร้าง

อันสุดท้าย  ใครให้สร้าง

อันสุดท้าย  สร้างแล้ว ใครได้ประโยชน์  ประชาชน หรือ นักการเมือง

อันสุดท้าย  ทำประโยชน์ให้ประชาชนหรือเปล่า

อันสุดท้าย  ตกลงจับคนกินได้หรือเปล่า

อันสุดท้าย  แล้ว จะเป็นโครงการสุดท้ายหรือเปล่า  ที่เป็นแบบนี้     :emox

THAILAND ONLY   :emox

โครงการแบบแนวสุดท้าย ยังจัดกันได้อีกเยอะ ตามวาระ และโอกาส

อันสุดท้าย เป็นพวก decepticon ปลอมตัวมาน่ะ
รอโอกาสรับพลังจาก the แม้ว  เอ๊ย The Cube

(http://www.jediyuth.com/gallery/galleries/scifi/transformers2cgart04.jpg)

5555+ ทุกวันนี้ขับรถผ่านทุกวัน ใครไปใครมาก็บอกเค้าว่า
(สเกาเจอร์) ประติมากรรม มันมีพลัง 5555 ชอบๆ บอล

อันสุดท้ายแท่งหินโฮปเลสครับ อิอิ

 :emotk อันสุดท้ายเนี้ย น่าจะสร้างในยุคเดียวกับ Stonehenge น่ะ 555+

สโตนเฮนจ์ (อังกฤษ: Stonehenge) เป็นกลุ่มแท่งหินขนาดใหญ่ ตั้งอยู่กลางทุ่งราบกว้างใหญ่ในบริเวณที่เรียกว่าที่ราบซอลส์บรี (Salisbury Plain) ในบริเวณตอนใต้ของเกาะอังกฤษ ประกอบไปด้วยแท่งหินขนาดยักษ์ 112 ก้อน ตั้งเรียงกันเป็นวงกลมซ้อนกัน 3 วง แท่งหินบางอันตั้งขึ้น บางอันอยู่ในแนวนอน และบางอันก็ถูกวางซ้อนขึ้นไปข้างบน

สโตนเฮนจ์มีชื่อเสียงอย่างมากในฐานะที่เป็นกลุ่มหินประหลาดซึ่งไม่มีใครทราบวัตถุประสงค์ในการสร้างอย่างชัดเจน และเมื่อพิจารณาถึงอายุของมันแล้ว คาดว่ากลุ่มกองหินประหลาดนี้ ถูกสร้างขึ้นมาเมื่อ 5,000 ปีที่แล้ว ทำให้นักวิทยาศาสตร์และนักประวัติศาสตร์ต่างสงสัยว่า คนในสมัยก่อนสามารถยกแท่งหินที่มีน้ำหนักกว่า 30 ตัน ขึ้นไปวางเรียงกันได้อย่างไร ทั้ง ๆ ที่ปราศจากเครื่องทุ่นแรงอย่างที่เราใช้อยู่ในปัจจุบัน และที่น่าแปลกไปกว่านั้นคือ ในบริเวณที่ราบดังกล่าว ไม่ใช่บริเวณที่จะมีก้อนหินขนาดมหึมานี้ ดังนั้นจึงสันนิษฐานว่าผู้สร้างต้องทำการชักลากแท่งหินยักษ์ทั้งหมด มาจากที่อื่น ซึ่งคาดว่าน่าจะมาจากบริเวณที่เรียกว่า "ทุ่งมาร์ลโบโร" ที่อยู่ไกลออกไปประมาณ 40 กิโลเมตรเลยทีเดียว

มีผู้สันนิษฐานถึงวัตถุประสงค์ในการสร้างสโตนเฮนจ์กันหลายประเด็น แต่ประเด็นที่ดูจะได้รับความเชื่อถือมากที่สุดคือ เป็นสัญลักษณ์ถึงอวัยเพศหญิง เป็นสถานที่สำหรับการทำพิธีกรรมทางศาสนาของชนกลุ่มที่นับถือลัทธิดรูอิต รองลงมาคือความเชื่อที่ระบุว่า เป็นการสร้างเพื่อหวังผลทางดาราศาสตร์ ใช้ในการสังเกตปรากฏการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นบนท้องฟ้า เช่น สุริยุปราคา เป็นต้น

สโตนเฮนจ์ได้ถูกจัดให้เป็นเจ็ดสิ่งมหัศจรรย์ของโลกในยุคกลางอีกด้วย
 :emoq :emoq :emoq :emoq :emoq :emoq :emoq :emoq :emoq :emoq :emoq :emoq :emoq :emoq :emoq :emoq :emoq :emoq :emoq

อันสุดท้ายนี้แปลกๆ   555

เจอทุกวันเช้าๆ5555

 :emo8 :emo8 :emo8

อันสุดท้ายอยู่ได้อีกนับร้อยปี เหมือนปราสาทหินต่างให้เด็กถามว่า พ่อครับ แม่ค่ะ "นี่อะไร...อ่ะ สวยจัง"

ขณะนี้พัทยาก้มีแนวกำลังจะก่อสร้าง รถไฟโมโนเรลในพัทยาครับ มันคงเป็นอะไรที่เกะกาน่าดู ถนนชายหาดจะเต็มไปด้วยต่อม่อรางรถไฟ.....ก็ไปคัดค้านกันมาไม่รู้จีได้ผลรึเปล่านะครับ

555555555555555555555

เค้าวางแผนอนาคตไว้ทำราง BTS มั้งคับพี่ ฮ่าๆๆ

อันสุดท้าย ผมว่ามันเหมือนประตูศาลเจ้าแถวญี่ปุ่นเลยอ่ะ

อันสุดท้ายสร้างในยุค เมโสโปเตเมีย

หญ้ารกเชียว555

อันหลัง เนี่ยะ จุดขายเลยของบ้านเราเลยนะครับ ขายขี้หน้า

อยู่นาน ๆ ไป  อาจจะเอาขึ้นเป็นมรดกโลกได้..  :emob

นึกถึงปีตอนก่อนสอบเข้ามหาลัย(7-8ปีที่แล้ว...)
เคยมีโครงการข้อสอบ(เก็ง)ว่าจะเอาไอแท่งหินนี่มาทำอะไรได้บ้างในเชิงสถาปัตยกรรม...
ผมว่าโอเคนะ ถ้ารัฐมี ปัญญา พอ เพราะไงๆพ.ท.ตรงนั้นก็ของรัฐน่ะ

***ถ้าข้อความนี้ไม่เหมาะสม ขอให้ลบเลยนะครับ***

ฮาอันสุดท้ายอย่างแรง :emoq :emoq :emoq

จะเอาไปทำอะไรก็รีบทำ ดีกว่าปล่อยให้มันหมดอายุการใช้งาน (กี่ยุคกี่สมัยก็ไม่มีใครสนใจมันเลยคับ)
 พูดแต่ปัญหา แต่ไม่เคยแก้ปัญหาเลย..  :emox

เราก็นั่งอ่านอย่างตั้งใจนะ เพราะชอบดูสถานที่แปลกๆในโลก เป็นความรู้อีกอย่างนึง แต่พอมาเจออันสุดท้ายเนี๊ย...ถึงกับฮาตรึมเลย :emoq

โครงการโฮปเวลล์
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ไปที่: ป้ายบอกทาง, ค้นหา
 
โครงการโฮปเวลล์โครงข่ายระบบรถไฟฟ้า
ในกรุงเทพมหานครและพื้นที่ต่อเนื่อง
  สายเฉลิมพระเกียรติฯ (สายสุขุมวิท)
(เปิดใช้งาน/ก่อสร้างส่วนต่อขยาย)
  สายเฉลิมพระเกียรติฯ (สายสีลม)
(เปิดใช้งาน/ก่อสร้างส่วนต่อขยาย)
  สายเฉลิมรัชมงคล (สายสีน้ำเงิน)
(เปิดใช้งาน/ประมูลส่วนต่อขยาย)
  สายท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ (Airport link)
(เปิดใช้งาน)
  สายสีม่วง (อยู่ระหว่างก่อสร้าง)
  สายสีแดงอ่อน (อยู่ระหว่างก่อสร้าง)
  สายสีแดงเข้ม (อยู่ระหว่างประมูลงานก่อสร้าง)
  สายสีชมพู (โครงการ)
  สายสีส้ม (โครงการ)
  สายสีเหลือง (โครงการ)
  สายสีเทา (โครงการ)
  สายสีฟ้า (โครงการ)
  สายสีน้ำตาล (ยุบรวมกับสายสีส้ม)
  โครงการโฮปเวลล์
(ยกเลิกโครงการหลังก่อสร้างไปแล้วบางส่วน)
  โครงการรถไฟฟ้าลาวาลิน (ยกเลิกโครงการ)
โครงการโฮปเวลล์ หรือ โครงการระบบการขนส่งทางรถไฟยกระดับในกรุงเทพมหานคร (อังกฤษ: Bangkok Elevated Road and Train System - BERTS) เป็นโครงการก่อสร้างถนน ทางรถไฟ และรถไฟฟ้ายกระดับ บนพื้นที่ของการรถไฟแห่งประเทศไทย ดำเนินการโดยบริษัท โฮปเวลล์ (ประเทศไทย) ในเครือโฮปเวลล์โฮลดิงส์ บริษัทสัญชาติฮ่องกง ของนายกอร์ดอน วู

โครงการก่อสร้างประกอบด้วย โครงสร้างยกระดับทางรถไฟขึ้นไปเหนือผิวการจราจร เพื่อลดจุดตัดกับทางรถยนต์ (Grade Crossing) เพื่อลดปัญหาการให้รถยนต์ต้องหยุดรอรถไฟ ก่อสร้างคร่อมทางรถไฟที่มีอยู่ในปัจจุบัน ระยะทางทั้งสิ้น 60.1 กิโลเมตร ใช้เงินลงทุนไม่ต่ำกว่า 80,000 ล้านบาท และให้ผลตอบแทนรายปี 30 ปี รวม 53,810 ล้านบาท โดยโฮปเวลล์จะได้รับสิทธิสร้างถนนยกระดับ เรียกเก็บค่าผ่านทาง คู่ขนานกับทางรถไฟยกระดับ และได้รับสัมปทานเดินรถบนทางรถไฟยกระดับด้วย และสามารถใช้ประโยชน์ในพื้นที่ใต้ทางรถไฟยกระดับ และอสังหาริมทรัพย์สองข้างทาง คิดเป็นเนื้อที่ประมาณ 600 ไร่ [1]

เนื้อหา [ซ่อน]
1 ประวัติ
2 โลคอลโรด
3 โครงการระบบขนส่งมวลชนในปัจจุบันตามแนวเส้นทางโฮปเวลล์
4 ดูเพิ่ม
5 อ้างอิง
6 แหล่งข้อมูลอื่น
 

[แก้] ประวัติ
โครงการโฮปเวลล์เกิดขึ้นในสมัยรัฐบาลพลเอกชาติชาย ชุณหะวัณ  โดยมีการเปิดประมูลสัมปทานก่อสร้างทางยกระดับ เพื่อแก้ปัญหาการจราจร โดยผู้รับสัมปทานจะมีรายได้จากค่าโดยสารรถไฟฟ้า ค่าผ่านทาง และรายได้จากอสังหาริมทรัพย์ตลอดเส้นทาง ผลการประมูล บริษัทโฮปเวลล์โฮลดิงส์ ของนายกอร์ดอน วู เป็นผู้ชนะเหนือคู่แข่งคือ บริษัทลาวาลิน (SNC-Lavalin) จากแคนาดา มีการลงนามในสัญญาโดยนายมนตรี พงษ์พานิช อดีตรัฐมนตรีว่าการกระทรวงคมนาคม จากพรรคกิจสังคม กับบริษัท โฮปเวลล์ (ประเทศไทย) เมื่อวันที่ 9 พฤศจิกายน พ.ศ. 2533 [2] อายุของสัมปทาน 30 ปี มีกำหนดตั้งแต่วันที่ 6 ธันวาคม พ.ศ. 2534 – 5 ธันวาคม พ.ศ. 2542 ในระยะแรกใช้ชื่อโครงการว่า Railways Mass Transit (Community Train) and Urban Free System (RAMTUFS)

แผนงานการก่อสร้าง แบ่งเป็น 5 ระยะ ระยะทางรวมทั้งสิ้น 60.1 กิโลเมตร ประกอบด้วย [3]

ช่วงที่ 1 ยมราช-ดอนเมือง ระยะทาง 18.8 กิโลเมตร ระยะเวลาก่อสร้าง 4 ปี มีกำหนดแล้วเสร็จ 5 ธันวาคม พ.ศ. 2538
ช่วงที่ 2 ยมราช-หัวลำโพง-หัวหมาก และ มักกะสัน-แม่น้ำเจ้าพระยา ระยะทาง 18.5 กิโลเมตร ระยะเวลาก่อสร้าง 5 ปี มีกำหนดแล้วเสร็จ 5 ธันวาคม พ.ศ. 2539
ช่วงที่ 3 ดอนเมือง-รังสิต ระยะทาง 7 กิโลเมตร ระยะเวลาก่อสร้าง 6 ปี มีกำหนดแล้วเสร็จ 5 ธันวาคม พ.ศ. 2540
ช่วงที่ 4 หัวลำโพง-วงเวียนใหญ่ และ ยมราช-บางกอกน้อย ระยะทาง 6.7 กิโลเมตร ระยะเวลาก่อสร้าง 7 ปี มีกำหนดแล้วเสร็จ 5 ธันวาคม พ.ศ. 2541
ช่วงที่ 5 วงเวียนใหญ่-โพธินิมิตร และ ตลิ่งชัน-บางกอกน้อย ระยะทาง 9.1 กิโลเมตร ระยะเวลาก่อสร้าง 8 ปี มีกำหนดแล้วเสร็จ 5 ธันวาคม พ.ศ. 2542
การก่อสร้างโครงการโฮปเวลล์ เป็นไปอย่างล่าช้า เนื่องจากประสบปัญหาในการส่งมอบพื้นที่บริเวณริมทางรถไฟ ประกอบกับเศรษฐกิจของไทยไม่เติบโตเท่าที่ควร เหมือนในช่วงแรกของรัฐบาลชาติชาย ทำให้แนวโน้มการลงทุนธุรกิจในอสังหาริมทรัพย์ซบเซาลง ปัญหาเรื่องจุดตัดกับโครงการถนนยกระดับวิภาวดีรังสิต (ดอนเมืองโทลล์เวย์) และการก่อสร้างล่าช้าจนอัตราคืบหน้าของงานไม่เป็นไปตามสัญญาที่ทำไว้กับรัฐบาล

ภายหลังรัฐประหารในประเทศไทย พ.ศ. 2534 รัฐบาลนายอานันท์ ปันยารชุน ได้เข้ามาตรวจสอบสัญญาสัมปทานทั้งหมดที่มีเงื่อนไขการผูกขาด โครงการโฮปเวลล์ ก็เป็นโครงการหนึ่งที่ถูกตรวจสอบโดยนายนุกูล ประจวบเหมาะ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงคมนาคมในขณะนั้น และได้ประกาศล้มโครงการโฮปเวลล์ พร้อมกับโครงการรถไฟฟ้าลาวาลิน และจัดตั้งองค์การรถไฟฟ้ามหานคร ขึ้นมาดำเนินการแทน เมื่อ พ.ศ. 2535

ในรัฐบาลชวน หลีกภัย  สมัยที่ 1 โครงการโฮปเวลล์ได้รับการผลักดันต่อโดยพันเอกวินัย สมพงษ์ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงคมนาคม แต่ยังประสบปัญหาสำคัญ 2 ประการ คือ ปัญหาเรื่องเงินทุน แหล่งเงินกู้ หลักทรัพย์ค้ำประกันสัญญา และปัญหาเรื่องแบบก่อสร้าง ระยะห่างระหว่างรางรถไฟ กับไหล่ทางมีน้อยเกินไปเพราะข้อจำกัดของพื้นที่ และไม่ได้มาตรฐานความปลอดภัยสากล [ต้องการอ้างอิง] ต่อมาในรัฐบาลพลเอกชวลิต ยงใจยุทธ ได้มีมติคณะรัฐมนตรี เมื่อวันที่ 23 ธันวาคม พ.ศ. 2540 ให้ความเห็นชอบบอกเลิกสัญญากับโฮปเวลล์ หลังจากบริษัทโฮปเวลล์หยุดการก่อสร้างอย่างสิ้นเชิง ตั้งแต่เดือนสิงหาคม พ.ศ. 2540 [4]

 
เสาตอม่อที่ยังสร้างไม่เสร็จทิ้งร้างอยู่โครงการการก่อสร้างโครงการโฮปเวลล์ สิ้นสุดลงในสมัยรัฐบาลนายชวน หลีกภัย สมัยที่ 2 หลังดำเนินการก่อสร้างเป็นเวลา 7 ปี มีความคืบหน้าเพียง 13.77 % ขณะที่แผนงานกำหนดว่าควรจะมีความคืบหน้า 89.75% กระทรวงคมนาคมได้บอกเลิกสัญญาสัมปทานอย่างเป็นทางการ เมื่อวันที่ 20 มกราคม พศ. 2541 โดยนายสุเทพ เทือกสุบรรณ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงคมนาคม และนายประดิษฐ์ ภัทรประสิทธิ์ รัฐมนตรีช่วย ภายหลังจากบอกเลิกสัญญา การรถไฟแห่งประเทศไทยถือว่าโครงสร้างทุกอย่างตกเป็นกรรมสิทธิ์ของการรถไฟ และได้มีความพยายามนำโครงสร้างที่สร้างเสร็จแล้วมาพัฒนาต่อ จากผลการศึกษาสรุปว่าจะนำโครงสร้างบางส่วนมาใช้ประโยชน์ในรถไฟฟ้าชานเมืองสายสีแดงเข้ม ช่วงบางซื่อ-รังสิต

บริษัทโฮปเวลล์โฮลดิ้ง ได้ฟ้องร้องเรียกค่าเสียหายในการยกเลิกสัญญาจากกระทรวงคมนาคม และการรถไฟแห่งประเทศไทย เป็นค่าใช้จากการเข้ามาลงทุนเป็นเงิน 56,000 ล้านบาท ในขณะที่การรถไฟฯ ก็เรียกร้องค่าเสียโอกาสในการใช้ประโยชน์จากโครงการ เป็นเงินกว่า 200,000 ล้านบาท

คณะอนุญาโตตุลาการประกอบด้วย นายสมศักดิ์ บุญทอง รองอัยการสูงสุด ในฐานะตัวแทนจากการรถไฟแห่งประเทศไทย, รองศาสตราจารย์วีระพงษ์ บุญโญภาส อาจารย์คณะนิติศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เป็นตัวแทนจากโฮปเวลล์ฯ และนายถวิล อินทรักษา อดีตผู้พิพากษา เป็นประธานคณะอนุญาโตตุลาการ [5] ได้วินิจฉัยชี้ขาดเมื่อวันที่ 8 พฤศจิกายน พ.ศ. 2551 ให้กระทรวงคมนาคมและการรถไฟแห่งประเทศไทย คืนเงินชดเชยให้โฮปเวลล์โฮลดิงส์ เนื่องจากการบอกเลิกสัญญาไม่เป็นธรรม เป็นเงิน 11,888.75 ล้านบาท ประกอบด้วยเงินค่าก่อสร้าง 9,000 ล้านบาท เงินค่าตอบแทนจากการใช้ประโยชน์ที่ดินที่บริษัทชำระไปแล้ว 2,850 ล้านบาท และเงินค่าออกหนังสือค้ำประกัน 38,749,800 บาท พร้อมดอกเบี้ย 7.5% ต่อปี และคืนหนังสือค้ำประกันมูลค่า 500 ล้านบาท ให้กับบริษัท [6]

[แก้] โลคอลโรด
ถนนเลียบโครงการโฮปเวลล์ หรือ โลคอลโรด เป็นถนนที่ก่อสร้างในเขตทางรถไฟ เส้นทางเลียบไปกับโครงสร้างของโครงการโฮปเวลล์ ก่อสร้างโดยงบประมาณของกรมทางหลวง เพื่อบรรเทาปัญหาการจราจร สร้างเมื่อ พ.ศ. 2542 ส่วนเลียบทางรถไฟสายเหนือ-อีสาน มีชื่อเป็นทางการว่า ถนนกำแพงเพชร 5 และถนนกำแพงเพชร 6 และส่วนเลียบทางรถไฟสายตะวันออก มีชื่อเป็นทางการว่า ถนนกำแพงเพชร 7 ตั้งชื่อตามพระนามของพระเจ้าบรมวงศ์เธอ พระองค์เจ้าบุรฉัตรไชยากร กรมพระกำแพงเพ็ชรอัครโยธิน

[แก้] โครงการระบบขนส่งมวลชนในปัจจุบันตามแนวเส้นทางโฮปเวลล์
หัวลำโพง-ดอนเมือง-รังสิต : รถไฟฟ้าชานเมืองสายสีแดงเข้ม ช่วงบางซื่อ-รังสิต และหัวลำโพง-บางซื่อ
ยมราช-มักกะสัน-หัวหมาก : รถไฟฟ้าชานเมืองสายสีแดงอ่อน ช่วงบางซื่อ-มักกะสัน-หัวหมาก
มักกะสัน-แม่น้ำเจ้าพระยา : ไม่มีโครงการระบบขนส่งมวลชน
หัวลำโพง-วงเวียนใหญ่-โพธินิมิตร : รถไฟฟ้าชานเมืองสายสีแดงเข้ม ช่วงหัวลำโพง-ตลาดพลู
ยมราช-ธนบุรี : รถไฟฟ้าบีทีเอส สายสีลม ช่วงสนามกีฬาแห่งชาติ-พรานนก
ธนบุรี-โพธินิมิตร : รถไฟฟ้ามหานคร สายสีน้ำเงิน ช่วงสถานีแยกไฟฉาย-ท่าพระ
บางซื่อ-ตลิ่งชัน-ธนบุรี : รถไฟฟ้าชานเมืองสายสีแดงอ่อน ช่วงบางซื่อ-ตลิ่งชัน
บางซื่อ-คลองตัน : รถไฟฟ้ามหานคร สายเฉลิมรัชมงคล ช่วงสถานีลาดพร้าว-ศูนย์วัฒนธรรมฯ
[แก้] ดูเพิ่ม
โครงการรถไฟฟ้าลาวาลิน
รถไฟฟ้าชานเมืองสายสีแดงเข้ม
[แก้] อ้างอิง
^ นิตยสารผู้จัดการ เดือนกุมภาพันธ์ 2540
^ A Timeline of Thai Railways 2bangkok.com
^ ตามดู ‘โฮปเวลล์’ โครงการข้ามทศวรรษ
^ THE HOPEWELL PROJECT, A defunct Thai mass transit project 2bangkok.com
^ ศึกคดีโฮปเวลล์ฟ้องยังไม่จบ การรถไฟมีลุ้นหวังใช้ช่องโหว่ทางข้อสัญญา-อายุความพร้อมร้องคณะอนุญาโตฯ ทบทวนอำนาจ ฐานเศรษฐกิจ ฉบับที่ 2334 26 มิ.ย. - 28 มิ.ย. 2551
^ ช็อก! ชี้ขาดรถไฟพ่าย “โฮปเวลล์” ไทยรัฐ, 11 พฤศจิกายน 2551
[แก้] แหล่งข้อมูลอื่น
ย้อนอดีต Bangkok Elevated Road & Trains System (โฮปเวลล์)
History of Thailand's Infrastructure
ดึงข้อมูลจาก "http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B9%82%E0%B8%84%E0%B8%A3%E0%B8%87%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B9%82%E0%B8%AE%E0%B8%9B%E0%B9%80%E0%B8%A7%E0%B8%A5%E0%B8%A5%E0%B9%8C".
หมวดหมู่: รถไฟฟ้า การรถไฟแห่งประเทศไทย | ระบบขนส่งมวลชนในประเทศไทย
เครื่องมือส่วนตัว
คุณลักษณะใหม่ ล็อกอิน / สร้างบัญชีผู้ใช้ เนมสเปซ
บทความ อภิปราย สิ่งที่แตกต่างดู
เนื้อหา แก้ไข ประวัติ การกระทำสืบค้น
 
 ป้ายบอกทาง
หน้าหลัก
เหตุการณ์ปัจจุบัน
ถามคำถาม
บทความคัดสรร
บทความคุณภาพ
สุ่มเนื้อหา
มีส่วนร่วม
ศาลาประชาคม
ปรับปรุงล่าสุด
เรียนรู้การใช้งาน
ติดต่อวิกิพีเดีย
บริจาคให้วิกิพีเดีย
วิธีใช้
พิมพ์/ส่งออก
สร้างหนังสือ
ดาวน์โหลดในชื่อ PDF
หน้าสำหรับพิมพ์
เครื่องมือ
หน้าที่ลิงก์มา
ปรับปรุงที่เกี่ยวโยง
อัปโหลด
หน้าพิเศษ
ลิงก์ถาวร
อ้างอิงบทความนี้
ภาษาอื่น
English
หน้านี้แก้ไขล่าสุดเมื่อวันที่ 29 กรกฎาคม 2553 เวลา 13:31 น.
อนุญาตให้เผยแพร่ภายใต้สัญญาอนุญาตครีเอทีฟคอมมอนส์ แบบแสดงที่มา-อนุญาตแบบเดียวกัน; เงื่อนไขอื่นอาจใช้ประกอบด้วย โปรดศึกษาเงื่อนไขการใช้งาน
Wikipedia® เป็นเครื่องหมายการค้าจดทะเบียนของมูลนิธิวิกิมีเดีย

ติดต่อเรา
นโยบายความเป็นส่วนตัว เกี่ยวกับวิกิพีเดีย ข้อปฏิเสธความรับผิดชอบ

อันสุดท้ายคิดว่าในกทมน่าจะมีเยอะนะครับ

สงสัยมานานแระ
อันสุดท้ายเนี้ย

อันสุดท้ายนี่  :emo5


รถไฟฟ้าสายสีแดงช่วยเอามาใช้ประโยชน์หน่อย...

ไม่น่าทำได้ครับ ตามหลักการแล้ว...โครงเหล็กมันตากแดดตากลมมาร่วม 20 ปี โดยไม่ได้กระทำการใดๆไม่น่าจะรับโหลด นน. อะไรได้ซักเท่าไหร่แล้วครับ

และมันคือซากแห่งภูมิปัญญาของนักการฯไทยในยุคนั้นๆจริงๆครับ... :emotc

555...น่าภูมิใจจังเลย

จะได้ิอย่างไรครับ เสาไม่ได้ออกแบบมาเพื่อรองรับน้ำหนักขนาดนั้น ต้นเล็กนิดเดียว แถมไม่รู้จะรองรับแผ่นดินไหวได้รึป่าว อีกอย่างเจอฝนกัดกรอนตั้งกี่ปี

ไม่รู้แหละ ใครจะมาทุบ ผมไปประท้วงแน่ มันเป็นสิ่งที่บ่งบอกถึงการรับประทานอันยิ่งใหญ่  ซึ่งส่วนนึงเป็นภาษีของผม  :emoe :emoe :emoe

ถ้าทุบก็ต้องมีค่าใช้จ่าย ที่เหลือน้าคิดต่อเองน่ะครับ

แต่ผมรู้ว่าเราคิดเหมือนกัน

ก๊าก ก๊าก ก๊าก คิดได้ไง