AE. Racing Club

ชนะโทรไปบริษัทนี้เป็นหนที่สองในรอบสัปดาห์นี้

บริษัทนี้เป็นลูกค้ารายใหม่ที่เขากำลังติดตามเรื่องอยู่

เสียงของโอเปอร์เรเตอร์ซึ่งรับสายด้วยเสียงที่เป็นมิตร

และอ่อนโยนกล่าวว่า

"สวัสดีคะบริษัทเอบีซีอิงค์ ยินดีต้อนรับคะ "

คุณชนะกล่าวว่า " ผมขอเรียนสายกับคุณสมจิต

ผู้อำนวยการฝ่ายทรัพยากรมนุษย์หน่อยครับ"

โอเปอร์เรเตอร์กล่าวทักขึ้นมาว่า " นั่นคุณชนะใช่ไหมคะ"

ชนะรู้สึกแปลกใจความสามารถในการจดจำเสียงของพนักงานคนนี้ได้

เขากล่าวตอบด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความประทับใจ

"ใช่แล้วครับ ขอบคุณที่จำได้ครับ " เธอกล่าวว่า

"ยินดีคะ ดิฉันจะโอนสายให้นะคะ "

หลังจากที่ชนะสนทนาเรื่องงานกับสมจิตจบ

ชนะจึงถามสมจิตขึ้นมาว่า "คุณสมจิต ผมขอชม

พนักงานรับโทรศัพท์ของคุณหน่อยครับ

เธอเก่งจริงๆเลยที่จำเสียงผมได้

เป็นการให้บริการที่เกินความคาดหวังของผมจริงๆเลยครับ

ผมเองไม่ได้เป็นลูกค้าประจำ และก็ไม่ได้โทรมาบ่อยๆ

ขนาดที่เธอจะจำเสียงผมได้ด้วย เธอมีเคล็ดลับอะไรครับ"

สมจิตพูดว่า " เธอชื่อเรณูคะ เธอได้รับคำชมอย่างนี้บ่อยๆ

หากคุณฟังเรื่องของเธอมากขึ้นกว่านี้คุณจะยิ่งประทับใจ

สนใจฟังไหมละคะ" ชนะรีบกล่าวตอบด้วยความกระตือรือร้นว่า

"สนใจสิครับ ช่วยกรุณาเล่าให้ฟังหน่อยครับ "

สมจิตเริ่มต้นเล่าอย่างอารมณ์ดี "คุณเรณูเธอตาบอดคะ

เธอจึงต้องอาศัยการฟังเพียงอย่างเดียว

ทำให้เธอสามารถจดจำชื่อคนได้ดี

เธออาศัยอยู่ที่สมุทรปราการและมาทำงานที่ออฟฟิศนี่

ซึ่งอยู่แถวดอนเมือง ซึ่งถือว่าไกลมากโดยเฉพาะสำหรับเธอ

ซึ่งต้องเดินทางโดยรถเมล์เหมือนคนปกติ

ส่วนใหญ่ก็จะมีคนตาดีอย่างพวกเราที่คอยช่วยดูสายรถเมล์

และส่งเธอขึ้นรถให้ เธอไม่เคยมาสายเลย

และก็ไม่เคยเรียกร้องขอรถรับส่งแต่อย่างใด

ไม่เหมือนพนักงานปกติของพวกเราหลายคน

ตอนที่เราย้ายสำนักงานจากในเมือง ต้องขอรถรับส่งให้ด้วย

แถมหลายๆคนที่มีรถส่วนตัวก็ยังมาทำงานสาย

พร้อมกับเหตุผลสารพัด คิดแล้วอายแทนคนตาดีเลยคะ"

เธอหยุดเว้นจังหวะสักครู่ก่อนจะเล่าต่อว่า

"คุณเรณูมีทัศนคติที่ดีมากๆกับงานของเธอ

เธอเคยเล่าให้ดิฉันฟังว่าสำหรับเธอแล้ว

การรับโทรศัพท์ไม่ใช่งานแต่มันคือชีวิต

เงินเดือนที่บริษัทให้กับเธอ ทำให้เธอสามารถเลี้ยงตัวเอง

และครอบครัวได้อย่างดี นอกจากนี้เธอยังมีเงินเหลือกว่าครึ่งสะสมไว้อีก

ที่จริงแล้วเพื่อนคนตาดีหลายคนเคยหยิบยืมจากเธอในยามฉุกเฉิน

คุณเรณูกล่าวว่าบริษัทเรา เพื่อนร่วมงาน ลูกค้า และสังคมมอบโอกาส

ให้เธอได้พิสูจน์ว่าเธอมีคุณค่าและสามารถมีส่วนร่วมสร้างสรรค์ประโยชน์

ให้กับสังคมได้ เธอบอกว่าเธอพยายามทำงานของเธออย่างสุดความสามารถ

ซึ่งรวมทั้งพยายามจำชื่อของผู้ที่โทรเข้ามาด้วย

เธอบอกว่าทุกคืนก่อนเข้านอน เธออยากรีบนอนไวๆ

เพื่อจะได้รีบตื่นขึ้นมาทำงาน เธออดใจรอจะมาทำงานไม่ไหว

แหมอย่าหาว่าดิฉันบ่นเลยคะ แต่พวกตาดีๆอย่างพวกเรากลับภาวนา

ให้ถึงวันหยุดเร็วๆเสียนี่กระไร" สมจิตจบเรื่องด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ

อย่างคนอารมณ์ดี

           สิ่งที่คุณเรณูมีแตกต่างกับเรา

ไม่ใช่ว่าเธอตาบอดหรอกครับ ความจริงพวกเราต่างหากที่บอด

เราทัศนคติบอดไงละ เราได้รับสิทธประโยชน์ต่างๆมากมาย

จากนายจ้างจนเคยชินกระทั่งมองไม่เห็นคุณค่าของสิ่งเหล่านั้น

ยิ่งนานวันเรายิ่งเรียกร้องมากขึ้นโดยเฉพาะช่วงปลายปีแบบนี้

ในขณะที่คุณเรณูกลับมองแตกต่างกับเราอย่างสิ้นเชิง

บางคนเบื่องานจนอยากลาออกไปอยู่กับบ้านเฉยๆ

มันทำให้ผมนึกถึงคำพูดของ Dr. Denis Waitley

ผู้แต่งหนังสือขายดีชื่อ 'The psychology of winning'

เขายกรายงานวิจัยในอเมริกาที่บอกว่าผู้เกษียณอายุออกจากงานไป

โดยไม่มีภาระกิจอะไรทำมีอายุเฉลี่ยเพียงแค่เจ็ดปีเท่านั้น

พวกเขาตายเพราะความรู้สึกด้อยคุณค่า

หรือภาษาชาวบ้านเรียกว่าเฉาตายนั่นเองครับ

เราบางคนมีโอกาสได้ทำงานในสิ่งที่ตนเองรัก

ในขณะที่คนจำนวนมากไม่มีโอกาสอย่างนั้น

อย่างไรก็ตามเรามีสิทธิที่จะเปลี่ยนมุมมองโดยหันมารัก

และหลงไหลในสิ่งที่เราทำได้ โดยไม่ต้องรอให้ตาบอดแบบคุณเรณูก็ได้"
 :emop

จริง

บทความดีมากครับ

น่านับถือ จิตใจ เรณูจัง

สุดยอดครับ
ขอขอบคุณ

:)

เยี่ยมครับ  :emo2

 :emo2 :emo2 :emo2

ให้แง่คิดที่ดีมากๆเลยครับ

" เราบางคนมีโอกาสได้ทำงานในสิ่งที่ตนเองรัก ในขณะที่คนจำนวนมากไม่มีโอกาสอย่างนั้น
 
อย่างไรก็ตามเรามีสิทธิที่จะเปลี่ยนมุมมองโดยหันมารัก และหลงไหลในสิ่งที่เราทำได้ โดยไม่ต้องรอให้ตาบอดแบบคุณเรณูก็ได้"

 
สำหรับผม " ตอนแรกๆที่ได้งานก็รักงานดีครับ  แต่พออยู่นานๆ เจ้านายมองเห็นเราเป็นคอมพิวเตอร์ เป็นอุปกรณ์สำนักงาน( เหนื่อยไม่เป็น )
งานเก่ายังไม่เสร็จ  เอางานใหม่มาให้ทำอีก  ทั้งๆที่คนอื่นๆก็ว่างกลับไม่ใช้  ตอนหลัง ๆ เลยไม่ค่อยรักงานเท่าไหร่ "


งานหนักไม่เคยฆ่าคน  แต่คำพูดของคนบางคนกลับฆ่ากันทั้งเป็น

 :emo2 :emo2